insanların çok eğlendiği keyif aldıkları bazı durumlardan ben zevk almıyorum ama hayatın insana keyif veren yonleride var azda olsa..doğacağız ve öleceğiz.
Tek derdimin geç saatlere kadar oturmayı istemek olduğu "büyüyünce erken uyumayacağım ben de geç saatlere kadar oturacağım." Dediğim zamanlara dönmek istiyorum.
Şimdi geç saatlere kadar oturabiliyorum ancak o saatleri verimli kullanacak mecalim, takatim kalmadı.
Her şey soluk, gıpgiri. Hiçbir şeyin tadının, güzelliğinin farkına varamıyorum. Sürekli gecelerce aklımda olan o takıntılarla cebelleşiyorum. Sıkılıyorum, bunalıyorum, kaygılanıyorum.
En kötüsü de ne yapacağını bilememek bilsen bile nerden başlayacağını kestirememek.
Ben artık "büyümek" değil tekrar "küçük" olmak istiyorum.
insan gerçekten bir anı bir anını tutmayan bir varlık.
Bir gün kendini sebepsizce çok iyi ve mutlu hissediyor. Sanki başına felaket gelse bile bunu kaldırabilecek gibi. Herkese her şeye karşı güçlü olabilecek gibi.
Ama bir gün geliyor kendini o kadar zayıf hissediyor ki hiçbir şey yapmak, konuşmak, hareket bile etmek istemiyor. Sanki tüm dünyadaki dertler toplanmış o günü bulmuş gibi. herkese ve her şeye karşı garip bir öfke hissediyor.
işte böyle anlarda hayat gerçekten dayanılmaz oluyor. Ne yönde gideceği belli olmayan, nasıl hissedeceğini bilemeyen bir varlığa dönüşüyor insan.
Hayattan zevk alamamak bir erdem ya da hayatın gerçeklerini bilmek değildir bu biraz çevre ama çoğu kişide biten yaşamayı bilmemekden kaynaklanır yani mutsuz eden nedenleri sen yarattın (istisnalar dışında diyemiyeceğim bu dünyada ne durumda olup da hayattan zevk alan insanlar oldu) mutlu olacak nedenleri de sen bulmalısın.
eskiden ulaşmak istediğiniz noktadaki bireylerin hayatlarını şöyle bir hayal eder, derin bir nefesi seslice üfleyerek ayılıp kendi gerçekliğinize döner, konuyu bir daha aklınıza gelene veya lafı açılana kadar unutur geçerdiniz.
şimdi ise; ulaşamadığınız aşkın meyvelerini, kadının/erkeğin hallerini, teknenin hangi denizde süzüldüğünü, kıyafetin kombinini, dövizin günlük kurunu, vücudun dinamizmini an be an sizin hayatınıza ait olmasa da küçük bir ekrana bakarak takip ediyorsunuz.
ne kadar arzunuz varsa hepsinin sanalını yaptılar, biliyorsunuz. sanal aşk, sanal alışveriş, sanal para, ve hatta sanal gerçeklik *
sonsuz isteklerinizin cevaplarıyla dolu bir kaç inçlik bir ışık hüzmesine bakıp, sahip olamadığınızı düşündüğünüz ve bildiğiniz şeylerle durmadan yüzleşiyorsunuz.
biraz zamane problemi gibi ama emin olun en farkında olanımızı bile etkiliyor.
hayattan zevk alabilmek eskisinden çok daha zor bence.
Türkiye'de yaşayan gençlerin yaşadığı şey. Bir kişinin hayattan zevk almaması benim için çok doğal bir şey. Nasıl zevk alaınlar ki, iş yok, para yok, eğitim yok. tek bir şey var; oda dert, hemde çokça var.
bildiklerini, bildiğini sandığı doğruları değiştirmeli insan en başta.
geçen gün izlediğim bir belgeselde çok güzel bir söz söyledi konuşmacı: ''biz böyle bir dünya için evrilmedik. ihtiyaç ve isteklerimizin bu denli ötesinde bir tüketim alışkanlığından zevk almaya programlı değiliz. '' zevk ve alışkanlıklarımız bizleri maalesef mutlu etmeye yetmiyor. bilakis her birimizi birer bağımlıya dönüştürerek mutsuzluğa mahkum ediyor.
gördüğümüz ve deneyimlediğimizi düşündüğümüz hayatın çok ötesinde bambaşka hiç bilmediğimiz bir hayat ve dünyadayız artık. üstelik de çok çok hızlı ve acımasız. bu yüzden hayata ve yaşama dair her şeyin bu hızla değiştiği bir dünyada yavaşlamadan, durup, düşünüp bir takım kalıp yargılarımızı değiştirmeden, yıkmadan yaşayamayız fikrimce.
Yaş ilerledikçe gerçekleşen vahim durum. Hele de iş yoksa ileride ne evlilik ne kariyer ne de yatırım yaparsınız. He olurda asgari ücretli bir iş bulursunuz ve onunla da anca kendi karnınız doyar. Bomboş bu hayat.
domatesin, salatalağın, meyvelerin eski tadı kalmamışken hayatın tadı zevki mi kaldı. ilişkiler, düşünceler eşyalar kısaca herşey hormonlu. eski heyecanlar, dostluk, arkadaşlıklar bitti ve sessizce gittiler. herşey yapmacık sahte.
şu aralar tam olarak hissettiğim. bir şeyler yapmalı; bir farklılık, bir yenilik. ama o yenilik ne; yeni bir hobi, yeni bir çevre, yeni bir telefon melodisi? tüm bu arayışlar sonucunda elde kalan için daha da sıkılması ve her günün aynı zevksizlikle devamını izlemek zorunda olmak. gideyim de bi çikolata yiyeyim bari...
