bugün ölüşümün bilmem kaçıncı günü. babam az önce yemek yiyordu tek başına masada, ufak tefek şeyler atıştırıyordu, belki ondan güç alırım diye önce su içtim sonra da oturdum yanına. bir çatal çıkardım sonra, kalktı ayağa çıkardı tepsiyi yiyeceklerini yanına aldı gitti. babam da gidiyor, git diyemiyor, kovamıyor. ders çalışayım da atanıp onlardan uzaklaşayım diye kitaplar koyuyor ara sıra masama ben odamda yokken ya da uyuyorken. ben hayatta bu kadar istenmediğimi bilsem doğmazdım zaten. keşke 99 depreminde beni o yataktan kaldırmasaydınız be babam. keşke o cam dolap üstüme yıkılsaydı da en azından masum bir çocuk olarak ölseydim.
