yaptıklarımızı sorgulayıp "ne için yapıyorum lan ben bunları" diye kendimize sorarız, bir cevap bulunamazsa ve insan kendini de kandıramazsa işte o an hayattan tiksinti başlar.
olaylar karşısında kendini bahtsız bedeviden daha bahtsız hissettiğimizde içine düştüğümüz durum. monolog şöyle devam eder;
-- hani sadece çöldeydi, bizi heryerde bu nasıl hayat, tiksiniyorum herşeyden...
neredeyse iki aydır evinizden uzak binlerce kilometre katedip; fiziğinizi, mental durumunuzu göçerten yorgunluktan ve özlemden sinir krizleri geçirip ayı gibi boyutlarınıza yakışmayacak şekilde yalnız kaldığınız anlarda ağlama nöbetleri geçirirsiniz. iki ay sonra çok özlediğiniz evinize dönersiniz. bavulları kapıda bırakıp çok sevdiğiniz ve yakın zamanda kucağınıza oğlunuzu verecek sevgilinize sarılırsınız. herşey o kadar mutluluk vericidir ki... sonra duşa girmeden önce sevgilinizin laptopunu küçük bir iş için alırsınız ve dünya başınıza yıkılır. öğrenirsiniz ki siz bunları yaşarken o başkasını özlemektedir. üstelik çok senelerden beri...
tv açılır, bir kanalda akasya durağı oynuyordur, zaplarsınız maskeli beşler çıkar karşınıza, zaplarsınız sihirli annem çıkar, zaplarsınız hülya avşar çıkar... böyle birşeydir.
altmış yaşındaki komşu teyzenin yatak odasından gelen sesleri işittiğim an hissettiğimdi. özel bir çaba da harcamamıştım, çalışma odamızın üstünde yatak odaları. hiç yakıştıramadım.
keyif aldığın ve umut bağladığın üç beş şeyin de anlamsızlaştığından emin olduktan sonra yatağına girip üstüne binlerce kat yorgan, battaniye çekerek kendi tabutunu oluşturma isteğini duymaktır.
yaşadığınızda yaşamayan anlamayan insanların bu neyin tribinde diyeceği durum. sen yorma kafanı güzel kardeşim. akıntı sizi hep ters yöne götürürse neyin tribi olduğunu anlarsınız. dünya harika bi yer olabilir ama güzellik de yalnız olunca bir yere kadar.
zaman zaman gelen nahoş hislerdir. bazen tiskinmeye kadar gider. sonra komple geldiği gibi gider.
önce güzel şeylerden başlayalım sabah sabah. bir insanı sevmene bakar bu hislerin gitmesi. öylesine seversin ki ne o hastalansın, ölsün istersin ne kendin. sonsuza kadar yaşayıp ( hayatta olup ) onunla olmak istersin. bir çocuğun olmasına bakar bu hislerin gitmesi. henüz yaşamadım ama yaşayan çok arkadaşımı, akrabamı gördüm. tüm sıkıntıları akıp gidiyor o çocukları kucaklarına aldıklarında. bir insanın gülümsemesine bakar bu hislerin gitmesi. öyle bir güldürürsün ki iyi ki hayattayız dersin. ailen ile mutlu bir an geçirmene bakar bu hislerin gitmesi. sevildiğini hissedersin içine çekerken isyan ettiğin o nefes rahatlatır o anlarda seni.
sonra can sıkıcı şeyler olur. bir hastaneye yolunun düşmesine bakar bu hislerin gitmesi. insanların nelerle uğraşmak zorunda olduğunu görürsün. klişe gibi gelir ama o hastanede o anları yaşarken hiçte klişe olmadığını anlarsın. sevdiğin birisini acı çekerken görürsün. inanırsın inanmazsın bilmem ama şükredersin birine veya bir şeylere şu andaki halin için. bir cenazeye katılmaya bakar bu hislerin gitmesi. merhumu görürsün hareket etmiyordur. bundan sonrada edemeyecektir. nefes almaz buz gibidir. yakınlarını görürsün feryat figan ağlıyorlardır. keşke hayatta olsaydı diyorlardır orada anlarsın hayatın aslında güzel olduğunu. açlıktan yokluktan ağlayan bir insanın gözyaşlarını görürsün. bir tanesini görmene bakar bu hislerin gitmesi..
