14 hafta her derse giriyorsun, vizede sinifin en yuksek notunu aliyorsun ki 70 bu, sana en yakın not 34.
sinav doneminin 2. haftasi grip oluyorsun, buna ragmen essek gibi calisiyorsun.
sinav gunu kalkip calisiyorsun,
sinava giriyorsun sorular asiri kolay.
hoca calisanlar gecsin diye kolay tutmus finali.
sinavin 10. dakikasi o da ne? 7 sene oncesini cehenneme ceviren ama 7senedir donmeyen o sey geri dönmüş. bas dönmesi
soguk soguk terliyorsun, miden bulaniyor, ellerin ayaklarin titriyor, bırakıp gideceksin ama kalkinca duserim korkusuna kagidi verip cikamiyorsunda.
bari sorularimo cozeyim diyorum yok, her sey karisiyor. gördüğüm sayiyi hesap makinesine yazamiyorum.
iste boyle boyle insanlar ferrasini satan bilge oluyor.
o an hesap makinemi, bantli 0.5 uclu kalemimi ve siyah silgimle anahtarligimi satip buralardan gidesim geldi.
lanet olsun dedim okula da bolume de bana da hocaya da sisteme de.
bi an soguddum her seyden.
neyse ki eve gelip tavuk doner soyledim, tavuk doneri yerken biraz daha ısındım hayata.
bir okul çıkışı yorgunsun durakta otobüs bekliyorsun sonra otobüs geliyor ve alıyorsun kartı basıyorsun anaaa o da ne bir ses, yetersiz bakiye, işte öyle bir detay.
Binbir hevesle marketten alınan taze bisküvi, güzelce demlenmis bir bardak çay, çaya batırılan bisküvi ve ardından zamanı tutturamayip içinde fazla tutunca ağza götüremeden düşmesi...
hadi her şeyi geçtim de o açık kalan ağızın hayal kırıklığı var ya, komple bütün bisküviyi çaya atıp mama gibi yedirtir insana..
Bir grup içinde konuşurken ve bir şey söylemek üzereyken araya birinin girmesi, söz bitiminde "evet, ne diyordun?" denince unutulan fikirler, icatlar, hayaller; boşluğa bakan bir çift göz.
hayattan değil de bugün sözlükten soğumama neden olan bir detay dikkatimi çekti. sigarayla attığım anlıkar kitap alıntılarımdan daha fazla rağbet görmüş. üzüldüm açıkçası.
