Birçok şeyden nefret etmeli belki ama hayattan nefret edemiyorsunuz.
Her nasılsa hiç anlamsız hiç gereksiz bir şey sizi yeniden sistemin içine sokuyor. Evet; hissediyorsunuz orası size göre değil, boğulup üzülüyorsunuz gördüklerinize ve böylelikle yeniden dahil oluyorsunuz sisteme.
Nefret etmek bir şey değiştirmiyorsa eğer neden kendinize bunu yaparsınız ki çünkü nefret sizde çok şey değiştirir.
kişinin yaşadığı acılardan ya da zorluklardan sonra ortaya çıkan düşüncesidir ve genellikle sonu intiharla sonuçlanır. *
insan neden hayatından nefret eder? bunu hiç kendine sormamıştır öyle acılar yaşamıştır ki bunu bünyesi kaldıramamıştır. yaşadığı acılar kimine göre dehşet boyutlardadır kimine göre de hiçbir şeydir, ama kaldıramamıştır yaşadıklarını gencecik çağında küsmüştür yaşama ve belki de pişman olacağı bir şeyi yapmaya hazırdır.
insan hayatından nefret eder çünki ona kahpelik yapan yaşadığı hayattır. *
italyadaki vahim durumu görüp hala ibret alamıyorsak isyan ve nefret illetinden kurtulamamış insanlarız demektir. Çünkü eğer ölüm varsa bunca anlam (değer) yükleyip üzülmeye değmez bu kiralık dünya. Bakın Demokrasinin beşiği, ab dibinde, medeniyetin tüm maddi nimetlerine de sahipler ama yine de acizler ve herkes canının derdinde. Sanki bu kavanoz dipli dünyada yaşamanın bir amaç değil bir araç (konaklama) olduğunu haykırıyor yaşanan toplu ölümler. O halde haddinden fazla değer verip sanki aşkla, taparcasına bağlandığımız şu fani dünyanın sevgisinden sıyrılıp hakikatte nereye ve kime ait olduğumuzu düşünmek ve birgün bizi bekleyen (eninde sonunda) mutlak (kaçınılmaz) akıbetin (ölüm) sessiz çığlığına kulak vermek ve ona göre yaşamak gerektiği acı gerçeğiyle yüzleşmek zamanıdır.
sabah sabah içinde bir grilikle uyanmaktır. her yeri puslu görmektir, kulağından ipodunun düşmemesi, seni tek anlayanın o plastik alet olması durumudur. acı bir gülümseme takılır dudaklarına, mutlu taklidi yapan adamlara gülümser geçersin. hızlı çekim hayatta tek yavaş yürüyen sensindir sanki. evden çıktığında makyajdı şuydu buydu uğraşmazsın, yanağına sinsice dolanmış iki damla gözyaşı yeter sana. dilinle konuşmazsın, kalbinle küfredersin insanlara...
simsiyah yine her taraf, yanlış düzen yanlış zaman
bitip giden bu umutlara bir ben miyim hep kan ağlayan?...
