insanın kötü bir dönemden geçmesi yada depresyonda olmasının etken olduğu durumdur. kişi hayattan zevk almaz ve hayatı sadece nefes alıp vermekten ibaret görür. günlük uğraşları artık monoton gelir ve bunları bile yapmak istemez. asosyal bir kişilik olur. ilerleyen safhalarda ilaç kullanımı başlarsa eğer gerçekten hayattan kopuş çok net olarak gözlenir.
hepimizin zaman zaman yaşadığı duygudur. ama bizi hayattan koparanlar keyif çatarken, günah değil mi bize? bunu düşündüğünüzde, daha çok sarılırsınız bazen.
yok olmakla eş değerdir hayattan kopmak. öyle ki insan hiçbir canlı varlık görmek istemez etrafında. hayattan kopacak derecede kalbini acıtanlara küser, nefret eder. belkide arınmak ister. ama geçicidir bu. önünde sonunda hayata kaldığı yerden devam etme isteği uyanır içinde. eskisinden daha güçlüdür artık. yeniden başlar önceki hayatı hiç olmamış gibi.
beyinde dolasan tilki kuyruklarinin birbirine degmemesi sonucu, kafanin, normal bir kafadan bilmem kac gros ton agir cekmesi sonucu, hayatta olduguna dair bir belirti göstermemesidir.
öyle bir haldir ki; zorla güler, zorla konuşur.
sırf "bir şeyin mi var neden canın sıkkın" sorularını duymamak için arada bir katılmaya, normal davranmaya, kopmamış görünmeye çalışır.
peş peşe sigara içesi gelir, sadece tavana bakarak.
saatlerce kimsenin olmadığı boş sokaklarda yürümek ister.
konuşmamak ister, duymamak, görmemek.
hayatla ilgili hiç bir yükü almak istemez. ama aksine tüm yük omuzlarındaymış gibi gelir.
dik durmak istemez, salar iyice. ayaklarını sürüyerek yürür, elleri ceplerinde.
müzik dinlemek bile istemez. sessizlik ister.
Dünya ile bağlantısı,uzay boşluğunda olan ve gemisiyle tek bağlantısı bir kordon olan bir astronot misali,o kordonda koparsa uzay boşluğunda kaybolacak manasızca sürüklenecek olan insan
