Benim icin hayatimin ilk 17 senesi.
Sonra annemle babam bosandi. Benim erkek arkadaslarim ve kalp kirikliklarim olmaya basladi. Bok oldu.
Ilk 17 sene gercekten cok mutlu bir cocuk ve genc kizdim.
Aksam koltugumun sezlonglu kosesinde tek basima sevdigim abur cuburlar ve bir bardak cay/kahve ile televizyonda diledigim programlari seyretmek, kitap okumak veya internette gezinmek. Tek basima olacak ama. Hic kimseye aldiris etmeden, sadece ben ve seyretmek/okumak istediklerim (yasasin introvertlik). Bana koltukta miril miril eslik edecek Bir ya da iki kedim olsun isterdim ama, soyle diledigim zaman minciklayip yuzumu o bebe bisküvisi kokulu göbüslerine gomebilecegim.
Gel gelelim cogunlukla gun icinde bu anı hayal edip iple cektigim anlardan, anı yasarkenki o zaman diliminden aldigim zevkten daha fazla zevk aliyorum (bkz: anı yaşayamamak).
