sanırım mutsuzluklarımızın kaynaklarından biri bu. hayattan, insanlardan çok şey beklemek.
hep bir şeyler bekleyip duruyoruz.
daha iyi bir çevre, daha iyi bir iş, daha iyi bir ilişki, kısacası daha güzel bir yaşam.
olanla yetinmiyoruz.
beklentilerimiz ne kadar yüksekse,onlar gerçekleşmediğinde hayalkırıklıklarımız bir o kadar yüksek oluyor.
sürekli armudun sapı, üzümün çöpü diyoruz.
hayatı akışına bırakamıyor, her şeyden sürekli dem vurup duruyor, hep daha fazlasını istiyor, açgözlülük yapıyoruz.
bolca hayal kurup, hayattan çok şey bekleyip, gerçek hayatta daha azıyla karşılaşınca da hayata küsüyoruz.
yaşadıklarımız ya da yaşadığımız herşeyi hayat'ın ta kendisi. biz hayat'a ya da hayatımıza ne kattık sadece hep hayattan birşeyler bekledik ve beklemeye devam edeceğiz. zaman daralıyor hayatı sorgulamak yerine hayatın içinde olan kendimizi sorgulamak ve mutluluklarımızı hüzünlerimizi yaşamak en güzeli. hayat yaşamaya değer. acısıyla, tatlısıyla hayat bizim.
hayal ettiğimiz hiçbirşeye kavuşamamak ve mutsuz olmalka sonuçlanacak eylem. kavuşamayız çünkü hayat bizim isteklerimizle paralel ilerlemez kendi bildiğini okur ve biz onun akışına uyum sağlayamadıkça asla mutlu olamayız.
kötü gibi gelir önceleri ama beklemek gerekir. çok şey beklediğini düşünenler, aslında öyle az şey beklemişlerdir ki, bu yüzden haksızlığa uğramışlardır. az olana razıdırlar ve her insan, onlar için "nasılsa en ufak şeyden mutlu oluyor" deyip, sömürme yoluna gider. beklemeli, istemeli ve duygularında bile cimrilik edenlere kapı gösterilmelidir.
