en asil duyguların sahibi yurdum insanıdır. yıllarca kiralarda süründükten sonra şöyle kendi evinde keyfince, ev sahibi dırdırı çekmeden oturmak ister. toplu taşıma araçlarında konserve kıvamında seyahat etmekten, leş gibi kokarak burun direğini sızlatanlardan bıkmıştır.
en büyük hayali lotodan büyük ikramiyenin kendisine çıkması ya da hiç tanımadığı bir akrabasından yüklü miktarda miras kalmasıdır. beklentileri makuldur, azla yetinmesini bilir, kanaatkardır.
memleket ekonomisine hiçbir faydası olmayan bir hayat tarzına sahip ve sadece kendini düşünebilecek kadar dar görüşlü bir memur zihniyetine sahip insandır.
hayat insanlara çok imkanlar sunar. bir ev ve bir araba sahibi olmayı istemek sadece kendi götünü kurtarmayı istemektir. oysa üretim yapılmalı, güzel ürünler üreterek istihdama katkıda bulunmayı istemeli, bu ürünleri yurtdışında piyasalar bularak ihraç ederek memleket ekonomisine fayda sağlayabilmelidir. memur zihniyeti bu ülkede hiç bir şeyi kurtaramayacaktır, kurtarmamıştır.
zaten bu yukarıdaki gibi hedefleri olup da üreten insan, evin de arabanın da en süperini alır. ama hayattaki amacı hiçbir zaman sadece bunlar olmamıştır. onun amacı başarılı olmaktır. başarılı olunca zaten onlar kendiliğinden gelir.
hayat sana bir ev ve bir araba vermeyecektir. Hayattan bekletin bir ev ve bir arabaysa zaten ölmüşsündür. Tekrar hayatı işin içine karıştırmaya gerek yok. Bekleme.
ülkem standartları baz alındığında hayattan beklentisi epey yüksek olan insandır.
insanlık standartları baz alındığında ölü insandır.
varın siz yurdum insanının yaşayıp yaşamadığına akıl sır erdirin.
yaşar ne yaşar ne yaşamaz sözünün nereden anlam kazandığını sorgulamaya dahi gerek duymuyorum.
