hayattaki çoğu sorunlarım zaman aşımına uğradığı için çözümsüz olarak kalıyor. yani şöyle, eskiden çözüldüğünü sanırdım. meğersem zaman aşımına uğruyormuş.
eskiden çözemezdim. son yıllarda farkettim ki çoğunun sebebi benim. ne zaman ki kendimden kaynaklandığını kabul ettim çözmeye başladım. insanları oldukları gibi kabullenmeye, daha hoşgörülü olmaya, başedemediğim şeyleri kabullenmeye çalıştım. böyle hayat daha kolay oluyor. aslında kendinle kurduğun ilişki nasılsa hayatında öyle oluyor. kendini sevmezseniz, kimse sizi sevmiyor. kendinizi sevin. kişisel gelişim kitabı tadında oldu ama gerçekten tek çözüm bu.
Çözemiyorum. Matematik problemlerinden tut, sıkıca bağlanmış poşetlere kadar hiçbir şeyi çözemiyorum. Evet çözme özürlüyüm.
Bazen hayatımdaki sorunları düşünüyorum. Bana zarar veren şeylerden vazgeçemeyişimi, aynı hataları tekrar tekrar yapışımı, başarısızlıklarımı, değersizlik duygumu, başkalarına şevkatle yaklaşırken kendime karşı acımasız oluşumu, içimdeki bitmek bilmeyen öfkeyi...
Bunları yaşamayı ben seçmedim ki. Kendimi suçlamanın işleri daha da kötü bir hale getireceğini bildiğim halde yine de vazgeçemiyorum. Hayattaki sorunların kişinin kendine şans verip, barışmasıyla birlikte çözülebileceğini düşünüyorum. Ben yapamadım ama umarım sizler yaparsınız.
