Arkadaşımın onu sevdiğini bilmeden onun sevdiği kızla çıkmak ve hatta onun yanında samimi anlar yaşadıktan sonra daha sonra çocuğun bana bu durumu anlattığı an.
hiç birşeyi becerememiş olmaktır, koca bir hiç olduğunu anlamaktır. yolun sonuna gelmişsindir ama bir halt olmamıştır senden, işte bu insanı öldürür. en kötüsü de, yıllarca kendini kandırmış olmandır. bize değerli olduğumuzu, sevdiğimiz insanlar gösterir hissettirir. artık o insanlar bile sana kendini iyi hissettirmiyorsa, sadece oksijen israfı olduğunu düşünürsün.
Medeniyetten uzakta, her yerin kapalı olduğu bir pazar günü eve girmek için yapılan hamle sonucu, daha önce kapıyı açan anahtarın artık kapıyı açmadığının anlaşılması.
acıkan bebeğin ağlamaya başlaması, kapının tam yarım saatlik uğraş sonucu ancak açılması.
Bu arada yaşanan umutsuzluk, gerginlik, kapı ile uğraşırken neredeyse parçalanan ve anahtar tutamaz hale gelen sağ el v.s.
hayal kırıklıklarıyla tanıştığınız o ilk andır.
bu da sizin ilkokul hayatınızdır.
sınıfın en renkli pastel boyalarına en güzel kalemine sahip kızın bir eşyasını bulmuşsunuzdur.
günlerdir saklıyorsunuz. onu seviyorsunuz.
tutup eşyasını vermek için harekete geçtiğinizde o kızın aynı eşyadan tekrar aldığını görürsünüz.
pişman olursunuz, geç hareket ettiğiniz için üzülürsünüz.
ve o eşya sizinle kalır.
kimseye gösteremezsiniz.
hiç kuşkusuz en önemlisi bir yakınımızı kaybettiğimiz andır. gerçekten hayatın ne kadar acımasız olduğunu bir kez daha gözler önüne seren bir hadise.
birine güvendiğimiz vakit bizi sırtımızdan bıçakladığı andır.
hayal kırıklığı yaşadığımız andır.
başarısız olduğumuz andır.
rezil olduğumuz andır.
parasız kaldığımız andır.
sabahın köründe alarmın çaldığı andır.
bir anın geçip gittiğinin fark edildiği an.
bir daha asla o "şeyi" yapamayacak, o "yerde" bulunamayacak, o "ortamı" kuramayacaksın. fiziksel olarak bütün şartları sağlasan dahi aynısı olmayacak, olamayacak.
bu farkındalık anları beni oldum olası darmaduman etmiştir.
farklı yerlerde stajlar yapmaktayım ve şu günlerimin pek de iyi geçtiğini söyleyemeyeceğim. buna sebep olaylar da; değiştirmenin benim elimde olmayacağı bir düzen, aptal ve arkadan iş çeviren insanlara fazlasıyla maruz kalmak, farkındalığı yüksek ve bunu olumlu anlamda kullanan insana denk gelememek. bir de, dünyanın karanlık yüzüne maruz kalmış birçok çocuğun vakasını art arda okumak.
