şu yaşıma kadar öğrendiğim ve defalarca tecrübe ettiğim bir şey varsa o da şudur ki; insanın kendi evinde sıçması gibisi yoktur.
hiç kimse kendi evinden başka yerde rahat rahat sıçamaz arkadaşlar. bu bir gerçektir. ilkokul ve lisede bırak sıçmayı, mecbur kalmadıkça çişimi bile yapmadım. o iğrenç ortamın kokusu ve devamlı birilerinin gelip gitmesi konsantre olmamı engelleyen önemli faktörlerdendi. askeriyede de rahat sıçamıyordum. tam tuvalete girip pozisyon almışken biri kapıdan içeri bağırmasın mı, koşun lan koşun içtima var. araziye çıktığını düşün, intikaldesin. sen çalılıkların arasında sıçarken yılan gelip götünü ısırsa ne olacak? konsantre olamazsın ki. şehirde de sıçamazsın kardeşim. geçenlerde adana'dan gelen akrabaları sultanahmet'te gezdirirken tuvalete büyük abdest bozmaya gittim. adamlar rahat vermiyor ya. kapının arkasından homurdanmalar, mırıldanmalar, kapıyı tıklatmalar falan. misafirliğe gittiğini düşün şimdi. adamın evinde rahat rahat sıçabilir misin? mümkünatı yok. aman zart zort sesi çıkmasın da rezil olmayalım falan.
defaatle söylüyorum ki, insan ancak kendi evinde rahat sıçabilir.
Sevdiğiniz insanları düşünüyorsunuz, ama daha derine inin, sonunda sevdiğinizin onlar olmadığını göreceksiniz, siz bu sevginin içinizde yarattığı duyguları seviyorsunuz. Hiç kimsenin bir şeyi sırf başka birisi için yapmadığını göreceksiniz. insanların bütün eylemleri kendisine yöneliktir, bütün hizmetleri kendine hizmettir, bütün sevgisi kendini sevmesidir.
göte giren şemsiyenin açılmayacağıdır. bu sözü hayat felsefesi yapın, düzeltmek elinizde olmayan şeylere hayıflanmayı bırakın ve 10 yaş daha genç gösterin genşler.
