Bence en temel şey tutucu ailedir. Gelenek ve göreneklere körü körüne bağlı kalmış ailelerin çocuklarının, sosyal bir birey olmaması tesadüf değil maalesef.
utanma duygusundan ziyade durumlara çekingen kalmak. utanma duygusu insanda olması gereken bir özellik. ama çekingen olmak sosyal hayata fobi şeklinde bakmaya iter. bu da aslında gayet de yapabileceğiniz güzel şeyleri önler.
aslında bunun başında gelen birinci olay bir sevgiliye sahip olmaktır. özellikle sevgili uzakta yaşıyor ve sadece ayda birkaç günlüğüne gelebiliyorsa, para biriktirmekte gerekiyorsa artık dışarı çıkıp eskisi gibi haftada iki defa sinema, konser, arkadaş buluşmaları gerçekleştiremezsiniz çünkü paranın idareli kullanılması gerekmektedir. bu durum ilk başlarda zor gelse de zamanla insan herşeye alışıyor azizim...
kiz/erkek arkadas sahibi olmak. sosyal arkadaslarinizla olan iliskilerinize bir balta indirir ve gorusebilme saatlerinizi minimum seviyeye ceker. en iyisi ' O benim en iyi arkadasim ' diyerek acigi kapatmaktir.
cesaretsizlik. bir şeyler eksik evet! bunun üstesinden gelmek ama nasıl?. bilememezlik de var tabi. öngörü eksikliği ve korku. acaba öyle yaparsam ne olur, şöyle dersem ne cevap işitirim diye yormak kendini. al işte yine başladık...
bunların başında anksiyete bozuklukları gelir...
dahada kötüsü kronik okb (obsesif kompulsif bozukluk)
şizofrenilere bişey dememiz gerekmiyor çünkü onlarla aynı dünyayı paylaşmıyoruz.
göt kadar bir memlekette veya köy benzeri bir yerleşim yerinde, ilçeye kilometrelerce mesafedeyken, bir kamyon tırt insanın arasında kendinle başbaşa bir dünyada yaşamaktır.
maddi imkansızlık
kişinin kendisiyle çelişen bir çevrede yaşaması(serdar ortaç'lı,eller havaya tarzı bir eğlence mekanını tiyatroya tercih etmeleri)
ruhsal sorunlar
aşırı kısıtlayıcı çevre ve aile
