"mutsuz çocukluklar, romancılar yaratır," diyen doris lessing, roman ve öykülerinde, 20. yüzyılın toplumsal ve politik kaosu içindeki bireylerin yaşam serüvenlerini anlatır.
nobel ödüllü yazar doris lessing'in bu değişik ve çarpıcı romanı bir tür kıyamet öyküsü. çevre kirliliği, hoyratça kullandığımız doğal kaynakların tükenişi, evsizlerin sayısı artarken sokak çetelerinin kural tanımazlığının kural haline gelişi, dilin yozlaşması ve yoksullaşması, iletişimsizlik, insanların büyük şehirlerden kaçmak zorunda kalışları ve kalabalıkların yerini alan ıssızlık...
lessing usta ve akıcı anlatımıyla, bütün bu olup bitenlerin görgü tanığı olan, hatta hiç tanımadığı bir çocuk-kadının sorumluluğunu da üstlenen yaşlıca bir kadının ağzından aktarıyor olayları. yazarın kıvrak dili; insanların çaresiz durumlarda en olmayacak koşullara nasıl ayak uydurduklarını, bu koşullara rağmen yaşanan aşkları ve iktidar kavgalarını, hayata tutunmak için verilen savaşımı, çok etkileyici bir romanda biçimlendiriyor."
kitabın tanıtım yazısı bu şekilde.
nobel ödülü alan bir yazarın kitabını okuyor olduğum düşüncesi kitaba iyi bir önyargı ile yaklaşmama neden olmuştu. fakat ne yazık ki kitapta verilmek isteneni çok fazla hissedemedim diyebilirim. konudan konuya fazlaca geçiş olduğundan okurken çok dağıldım.
mutlaka kendi alanında müthiştir enfestir, harika yazıyordur fakat sevemedim. ele aldığı konular harikaydı fakat kompozisyonunu beğenmedim. oscar alan her filmi de herkes sevmiyor değil mi?
