Kişinin hayattan beklentilerine ve değerlerine göre değişebilir, net bir cevabı yok. Bana kalırsa, Ardımda faydalı bir miras bırakıp dünyaya en ufak bir katkı sağlayabilirsem veya çevremdeki insanlara ilham kaynağı olabilirsem zaten mutlu bir şekilde yaşadım diyebilirim. iz bırakmanın bir şekilde mutluluğu getireceğine inanıyorum. Tabi bunu yaparken hayatın tadını çıkarıp anı yaşamayı da bırakmamak lazım. Aradaki dengeyi bulabilmek önemli.
“Ölen insan mıdır, ondan kalacak şey: Eseri;
Bir eşek göçtü mü, ondan da nihâyet: Semeri.”
Atalar böyle buyurmuş, diye, binlerce alın,
Ne tehâlükle döker, döktüğü bîçâre teri!
Şu, bekâ hırsına akl erdiremem, bir türlü,
Sorsalar, bence, temâyüllerin en derbederi:
Hadi, toprakta silinmez bir izin var, ne çıkar,
Bağlı oldukça telâkkiye hakîkî değeri?
Dün, beyinlerde kıyâmet koparan “hikmet”i al,
Bugünün zevkine sor: Beş para etmez ciğeri!
Gündüzün, başların üstünde gezen “şâheser”in,
Gece, şâyed, arasan, mezbeledir belki yeri!
isteyen almaya baksın boyunun ölçüsünü,
Geri dur sen ki, peşîmân atılanlar ileri.
Bilirim: “Hep de semermiş!” diyecek istikbâl,
Tekmelerken şu kabarmış sıra kümbetleri O ne çok bilmiş adamdır ki: Gider sessizce,
Ne esermiş, ne semer, kimsenin olmaz haberi! **
istesek de istemesek de hayatta iz bırakırız. iyi ya da kötü.
Örneğin burs verdiğin bir öğrenci ileride milyonların hayatını değiştiren biri olabilir. Burada iz bırakmaktan kasıt senin adınla anılacak bir şey bırakmaksa bence bu çok önemli değil. Bu biraz şöhret sevdası. Sen iz bırak, bıraktığın izlerde adın olmasın ne olacak.
Ve insan verebildiği ölçüde insandır.
