benim sanırım bu, işin asıl acı tarafı sahip olduğunuz üç beş yakınınız da sizin onları sevmediğiniz gibi bir zanna sahip olur ki insanı da en çok bu yaralar. yalnızlığa alışıyor insan fakat anlaşılamamaya alışamıyor işte bir türlü.
onemli gunlerde ya da normal zamanlarda daima sizin aramanizi sormanizi bekler ve yuzsuzce "sadece benim mi sana ihtiyacim var? istiyorsan sen ara. ben ararmam" der. boyle bir adam yakin arkadasimdi. en son konustugumuzda siktiri cektim. ihtiyacım olmadigini gosterdim ve seneledir bende aramadim.
