belki guzel bir melodi dinlerken belki de sayfalari burusmus bir kitabin yapraklari arasinda birden kafana dank eden hayat dedigin zaman parcasinin tamamen amacsiz ve bos oldugunu farkettigin andir. kisacik omrunde yarinin icin cok calistigin ama yarin yine seni bekleyen tek seyin olum olmasi kadar ironiktir insanin her an hayata biraz daha sarilmasi. dunyaya geldigin gibi yine dunyadan yalniz ayrilmak isin en aci kismi. zamanla aninin unutulmasi ve senden geriye bir tek adinin kalmasi. kendini yine kendinden baska hic kimsenin dusunmemesi ve o gun geldiginde yasadigin mutluluktan cok yaptigin hatalarin karsina cikmasi...
aslında hayatta sayısız doğru vardır. en büyük doğru da hepimizin ölmekte olduğudur. hayat dediğin aldığın nefestir. nefes ise zaman. işte o zamansın sen ve o zamanı kullandığın kadarsın. zamanı anladığın kadar doğrusun. yani diyorum ki, eğer yaptıkların boş geliyorsa yapma.
kafana dank eden andır, her şey boş gelir, her yaptığın amaçsız. ama buna rağmen ertesi gün yine kalkar, yüzünü yıkar, kahvaltını eder okuluna ya da işine gidersin. hayat devam eder aynı sıkıcılığıyla ve sen hiçbir şey yapamazsın. her şeyi bırakıp gitmek istersin ama sadece istersin, asla gerçekleştiremediğin bir hayal olarak kalır bu da. kısaca hayat diyoruz buna. bu arada bugün sözlükte duygusallık hakim , bende de öyle, aslında muayyen günümde falan da değilim ama neden böyle olduysa anlamadım.
Hayatım boyunca beni yanlız bırakmicağını düşündüğüm can dostumun 3 ay arayla beni 2 kez yüz üstü bırakması. En iyi arkadaşında bunu yapıcaksa geriye ne kaldı ki sözlük ?
