Beklentilerin artmasıyla sandığımız şey.
Oysaki her şey normal, biz tatmin olmuyoruz. Çocukken ne vardı da mutluydunuz? Bir şey yoktu. Küçük şeyler yetiyodu. Şimdi iste babam iste. Sonra boka sardı. Sarar tabi..
Doğruluğu tartışılmayacak önermedir. Neden böyle oluyor ki? Gün geçtikçe her şey daha bok oluyor. Daha fazla olamaz bir noktadan sonra düzelmeye başlar diyorsun bombok oluyor. Ne bileyim çok düşünmemek lazım sanırım. Herkes aynı sik gibi hayatı yaşıyor.
kaybedeceğiniz hiçbir şeyiniz kalmayınca inanılmaz bir özgürlüğe de kavuşursunuz. hayat dağcılık gibi, tırmanarak, sorunlarla mücadele ederek mutlu oluyor insan. başlangıç noktasında da her türlü radikal kararı vermek çok daha basitleşiyor.
