balkonda 3 tekerlekli plastik bisiklete kardeşimle sırayla binerdik. yaşımı hatırlamıyorum ama o anlar hatra geldikçe sessiz, sakin, kendi dünyamda huzurlu bir an olarak anımsıyorum hep. belkide şimdiki yaşam koşullarım ve iş stresinde yüzerken dalıyorum derinlere. o yüzden huzur veriyor.
çok şey hatırlıyorum, ama hangisinin ilk olduğunu çıkaramadım.
1993-94 sezonu olsa gerek* en çok sevdiğim, hiç elimden düşürmediğim oyuncak arabamı, en olmayacak yere düşürmüştüm. o güzel arabam gerçek anlamda b*k yoluna gitmişti.
3-4 yaşlarında falandım herhalde, beni avutmak için alınmış 3 paket bonibonu mideye indirdiğim için alerji olmuş, deli gibi kaşınmaya başlamıştım. sonrasında hatırladığım en net şey annemin panik halde beni kaptığı gibi hastaneye götürmesi, ve bir doktorun odası akabinde de " bir daha boyalı şekerler yemek yasak" cümlesi.
bir erkek olarak kemerle ilk tanışmam ve pencere pervazında ağlayarak geçen 2 saat.
edit:zoruma gitmedi ama bişey öğrenmek istedim.
ulan kemerle dayak yediğimi hatırladım diyorum eksiliyor bazı sevgili arkadaşlarım.
komaya girsem kesin parti verecek herhalde bu şahsiyetler.
Babamın kucağına alıp beni sevmesi. ilk bunu hatırlarım. Belki babamdan kaynaklanır bu. Babam ki bugüne kadar bana hiç oğlum diye sarılmamıştır. Mesafesini her zaman korumuştur. içimde bir uktedir bu hal. Galiba ondan ilk babama dair bir şey hatırlıyorum.
