kaybettiklerimiz. o yüzden henüz elimizde iken anlamayız değerini. mutlaka acıyı tatmak gerek anlamak için. ayrılık, ölüm, hastalık bunlar hatırlatır aslında değerlerimizi ve bunlar geldikten sonra değer verilecek birşey kalmamıştır.
her gün birçok şey için herşeyden vazgeçebileceğini söyler insanoğlu.aşkı için herşeyi göze alır, ailesini yok sayabilir söz kendine düştüğünde,paranın önemi hiç olmamıştır onun için yada hiç parası olmamıştır.ama bunlar dilin kemiği olmadığından söylenen basit cümlelerdir özünde.çünkü insanoğlu bencildir ve bu tamamen doğasında vardır insanın.insan hayatta en çok kendine değer verir...
en çok nankörlük ettiğimiz şeylerdir...
değersiz şeylerle oyalanmayı seven, değer verdiklerimizin kıymetini bilmeyen bir yapımız var... ya da ben dokunduğum herşeyi kurutmaya programlanmış iflah olmaz bir canavarım... istemez kimse böyle olmasını, zaten en çok da istemediğimiz zamanlarda üzeriz değer verdiklerimizi...
yüreğinde tanrının bahşettiği aşk ile yanan bir insan neden sevdiğine kavuşamaz; yaklaştıkça sevdiğinde kalıcı yanıklar bırakır da sebep ondan... ya da ben hakikaten salağın tekiyim...
hiç yanımızda yada elimizde olmayan şeylerdir. insan sahip olduğuna değer verebilir ama asla kaybettiğinde tekrar elde etmek için çabaladığı kadar olmaz.
