hayatımızın ne kadarı bizim şöyle düşünecek olursak bizlerin hayatının hepsi bizim değildir.düşünün bu hayatta ailemiz var annemiz babamız eşimiz çocuğumuz işimiz var ne kadarı benim acaba şöyle bi tahmin verecek olaursak ancak kendime ayırabildiğim 2 saati benim.
ilk başta çok duyarsızca ve anlamsızca sorulmuş bir soru cümlesi gibi gelse de az bir şey içi dolu olan soru cümlesidir.
daha sen doğmadan konulurken ismin, ne kadarı senin olabilir yaşamaya çalıştığın hayatının? diyelim ki üç-beş bocalama ile atlattın çocukluk devrelerini. ergenlik buhranları başlamadı mı sonra?
arkadaşlarını seçmene kavun-karpuz seçer gibi davranan ailen. "ali ile konuşma. ayşe tam bi şırfıntı."
"ya anne" ya da "ya baba" dediğinde ağzına tıkılır cümlelerin. ve, sen yutmak zorunda kalırsın, aslında ali'nin çok merahmetli olduğunu. ve, ayşe'ye aşık olduğunu.
kovalar günler birbirini. saklambaç oynar takvim tarihlerle. hayalkırıklıklarıyla dolu günler başlar. ve, sen yine yaşamaya çalışırsın hayatı. ailene karşı, arkadaşlarına karşı, dostlarına karşı yaşamaya çalışırsın. bahaneleri aynı olanlara karşı.
"senin iyiliğin için. seni anlıyorum."
kanarsın bu iki yalana. üzülmezsin artık. kör bir kurşunla ensenden vurulacakmış gibi gezersin sokaklarda. casus uydular tarafından izleniyormuşçasına. bir sabah mecburen çalışmak zorunda kaldığın şirkete giderken tam büyük binanın önünde karşıdan karşıya geçerken bir araba bedenini yolun ortasına serdiğinde, başını yerden kaldıran genç kızla göz göze gelip gülümsersin. ambulans çağırmak istediğinde o, fısıldarsın sol kulağına.
