Bir hafta öncesine kadar çok güzeldi. tabii ki sorunlarım vardı ama yanımda destek olan hayatımda çok değer verdiğim biri vardı. Bu aralar onun sorunları var ve yanında olmama izin vermiyor. Ama hep "merak etme her şey yolunda olacak" derdi. Her şey yoluna girecek.
Neler olduğunu, neler hissettiğimi ben de bilmiyorum. Çok sayıda insanla tanıştığınızda insan sarrafı olmaya başlıyorsunuz. Sürekli aynı filmi izlemişsiniz gibi oluyor. Sonunu bildiğiniz bir filmi izlemek gibi oluyor. O filmin sonunu değiştiremeyeceğimi bilerek yaşıyorum. Çok boş geliyor arkadaşlıklar. Kimseye değer veremiyorum, sevgi gösteremiyorum. Ot gibi yaşıyorum kısacası.
Öf bee. Nasıl soru bu şimdi? Ağlayasım geldi. Nasıl bilmediğimi anlatamam o kadar olur yani. Böyle demek istiyorum bak "nasıl olsun ya?" Nasıl olsun ya hakikaten bilmiyorum. Yolunda olmayan bi şey yok yani istediğim şeyden fazlasını kazandım, neyse ki bi sağlık problemim yok (aslında biraz var da o çok da sayılmaz), o eski utangaçlığım çekingenliğim yok, hayatımdaki yepyeni öteki herkesten farklı bi insanla hayatımda hiç bulunmadığım bi yere gidicem, rick and morty gibi mükemmel bi dizi seyretmeye başladım, bahçedeki kediler çok tatlı, köpeğime aşık olacak derecede seviyorum, annemi ablamı hatta bazen biraz da babamı bile seviyorum (yine evine gidesim gelmiyor ama) en azından nötrüm, bu yaz sanırım hayatımda bana en iyi hissettiren yere gittim, zamanın nasıl göreceli olduğunu da düpedüz bu yaz hissettim, çok güzel krepler yapmayı öğrendim, antidepresan tabumu yıktım, bambaşka bi özelliğimle ön plana çıkma kararı aldım -ki bu aldığım en mükemmel karar olabilir - yepyeni saçlarım da oldu. Bence güzel de oldu. güzel şeyler oldu yani. Kötü şeyleri bu kadar çok sayamam. Aşırı dramatik bi ölüm haberi, film kitap kültürüne maalesef çok katkıda bulunamama, bu aralar hareketsiz olma, bozuk uyku düzeni. Heralde tam bu kadar.
Garip bi yıldı ya gerçek manada kusana kadar (evet gerçekten kusmak) ders çalıştığım anlar da oldu. "Çıldırıyorum bu neeeee" diye gezdiğim yerler de. Normal yani. Herkesin böyle değil mi buralarda.
Öf çok triplere girmişim. Mesaj gelince çıktım gittim geldim bu ne yaa. iğrenç. Hayatımda normal işte yani. Ne dünya turu mükemmelliğinde ne de hapis hayatı.
Hamdolsun iyi güzel hoş halim selim. Allah afiyetimizi bozmasın. Yemende 7 milyon insan aç bi ilaç sefil perişan ölümle burun buruna yaşarken kalkıp halimizden şikayet edersek bunun adına nankörlük denir.
Biz dedelerimizin ekmeğini yiyoruz. Yoksa halimiz duman olurdu. Bana öyle geliyor ki güzel insanlarmış.
hiç ummadığım yerlerde açılan ilginç yollarla dolu. beklemediğim miktarda para, ummadığım yolculuklar, yeni insanlar ve daha nicesi. hayatımın devamını hiç bu kadar merak etmemiştim.
Bir yuva hayalim vardi... borç yaptik.. aile ile baglari koparttik, yavru bir kopek gibi disarlarda kaldik her gel diyene gidiyoruz bakalim nereye kadar.
bok gibi. hayatımdaki tüm erkekler tarafından terk edildim. önce babam sonra abim en son da sevgilim. yapayalnız bırakıldım, alış buna denildim. geçecek sen değerlisin dedi bazı arkadaşlarım. geçse bile eskisi gibi olabilinir mi? bir insanın hayatında yaptığı en büyük hata ciddi ciddi fazla sevmek olabilir mi? bir tek annem gitmiyor be. sırf o kadın için yaşıyorum resmen. yüzünden gülümsemesi gitmesin, kanatlarının altı boş kalmasın diye. çok canım acıyor, alıştığım insanlara dur ya gitme dedikten sonra aldığım buz gibi cevaplar da tuz basıyor. üstüne üstlük psikolojik sorunlarla boğuşuyor, normalleşmeye çalışıyorum. kendinizden çok sevdiğiniz birlikte yaşadığınız gülümsemesiyle bile o günü mutlu geçirebildiğiniz insan kalkıp hoşçakal diyor. hayatım bok işte artık bok. bana sarılmasına deli gibi ihtiyacım varken hoşçakal dedi. o sene bayramlık alınmamış çocuk gibi, çocuğundan ayrı bi anne gibi, en yakın arkadaşım ölmüş gibiyim. ben birlikte dinlediğimiz şarkıları yediğimiz yemekleri izlediğimiz filmleri onca kahvaltıyı gittiğimiz gezdiğimiz illeri ilçeleri her çarşamba uykusuz dergisini hevesle beklemeleri parfümünü biriktirdiğim biletleri ona dair her bilgiyi her yaşanmışlığı unutmak zorundayım şimdi. yaşama dair hiçbir hevesi kalmamış uçurum kenarındaki insan gibi, bütün eşyalarının yerleri değiştirilmiş obsesif kompulsif gibi, yüzme bilmeden okyanusa atılmış gibiyim. radyoda en sevdiği şarkının sonuna yetişebilmiş, evcil hayvanı hastalanmış, parmak uçlarında sigara söndürülmüş gibiyim. sokak lambası hiç yanmayan bir mahallede oturmuş, kış gününde giyecek temiz kazağı kalmamış, en sevdiği yemeğe alerjisi varmış gibiyim. hiçbir yeteneği olmayan çizgi film karakteriymiş, en sevdiğim müzik grubu dağılmış gibiyim. ne zaman çocuk görsem içim kıpır kıpır olmayacak, ne zaman güzel bir manzara görsem kasvetli odama dönmek isteyecek gibiyim. hayatındaki anlamını ve yegane değerli varlığı kaybetmiş, hiç sevilmemiş, hiç saçları okşanmamış, hiç elinden tutulmamış hiç öpülmemiş gibiyim. içsem saatte bir paket sigarayı bitirebilecek, kanımı alkole çevirebilecek gibiyim. çocukluk arkadaşı başka şehre taşınmış, balkonundaki bütün çiçekleri solmuş, her hücrem apopitoza gitmek istiyor gibiyim. uzun süredir bisiklet binmediği için sürmeyi unutmuş biri, uzun süredir dizleri kanamamış gibiyim. velhasıl tüm bunlar zamanla azalsa bile herkesten korkacak, bir daha kimseyi sevemeyecek gibiyim.
Özetlemek gerekirse özlemek ile geciyor hayatım aklımdan geçenleri sıralıyorum,
1- annemin sabah kahvaltı da yaptığı bol salçalı sosisliye ekmek içi banmayı.
2- tarih gün unutmayı.
3- bisan marka bisiklete binip en hafif viteste amaçsızca dolanmayı.
4- akşam haberlerinden önce şirinler cizgi filminin başlamasını.
5- atari oynarken adaptörün ısınıp ısınmadıgını kontrol etmeyi.
6- derse gelemeyen ögretmeni.
Saymakla bitmez basit ama güzel hayaımı özlüyorum.
Süper geçiyor. Sevdiğim mesleği yapıyorum. Her gün ama her gün mutlu mutlu oturuyorum masama. Konser festival tinder hepsine vaktim yetiyor. Üstüne bide tiyatro eğitimi yemede yanında yat. Ruhunuz ölmüş sizin.
