onlardan başka herkesin kendi filminde başrolünü oynadığı ve oskar için çırpındığı ve nereye gittiğini bilmeden koşuşturduğu şu anaforda, hayatı bizzat kendilerinin yarattıklarından bihaber yaşayan, bir sonraki güne çıkmak için bu filmde oynamak zorunda kalan insanlardır. profesyonellerin filminde, biz kolpadan dünya - camdan saray - kariyer basamaklarını bir bir tırmanırken, masamıza çay getirenlerdir. romantik komedimizde sevgilimizle geçirdiğimiz güzel bir akşam yemeğinde bize servis yapan garsonlardır. korku filmimizde, hastanede başımızda duran hasta bakıcılar, hemşirelerdir.
sanki bize hizmet için yaratılmışlar değil mi? evlerine döndüklerinde, düğmelerine basıp kapanıyorlar ve ertesi güne görev bilinci ve hizmet aşkıyla, yönetmenimizin emrine amade oluyorlar.
kimbilir ne hayali vardı bakkal amcanın, hani şu hep tezgahın arkasında içen, 'buna da şükür' diyen. bir bahçeli evi olsa yetecekti, ama kendini sürekli uçurumdan atlamak, dayak yemek zorunda olduğu şu filmde buldu. yok ki bizim gibi oskar düşleri onların.
yüzlerinize bakamıyorum artık. imtina ediyorum sizle konuşurken. biz kendi adamızda boğulalım istiyorum, siz denizde çırpınırken.
