buna inanan insanların sayıları azımsanmayacak kadar çoktur... her daim gülerler, arkadaş ortamlarının vazgeçilmez gülleridir bunlar... ne zaman sorsanız "nasıl gidiyor?" diye hep "iyi" ya da "mükemmel" cevabını verirler size...
ya da etrafınızda görürsünüz bunlardan hep bir eğlencelik moddadırlar... hep gülmeye hazır beklerler garip bir şekilde...
bu tür insanları görünce kişi kendi kendine sormaya başlar, "ulan bu işte bir gariplik var", "bu adamların hiç mi derdi yok?" diye... hayatın bir tek kendilerine kahbelik yaptığını düşünür bu tür insanları görenler ve onlar gibi olamayanlar... ya çektikleri sıkıntılar hayata karşı tebessüm etmelerini yitirmelerine sebeb olmuştur ya da gerçekten etrafa gülücükler saçılacak bir hayat yaşamamaktadır...
ama hayat ne kadar böyle geçer?
hep ti'ye alınarak nasıl yaşanılabilinir?
bu tür insanlar akşam evlerinde kendileri ile baş başa kaldıklarında acaba neler hissetmektedir?
gerçekten hayat hep dalga geçilerek bitirilebilinir mi?
her zaman bunalım takılarak da geçirilmez bu hayat, etrafa gülücükler saçılarak da geçirilmez...
beyhude bir çabadır. insan kendini kandırarak daha da mutsuz olur, koyverip gitmek lazım, topa gelişine vurmak lazım, topu düzeltip vurmak bizim neyimize.
