hapishanede, başı belada olma durumunda, dertler içinde boğulma durumunda, varlığın anlamsızlaştığı durumlarda insanoğlunun hayallerindeki bir kumandanın forward düğmesine basma isteğidir.
7-15 yaş: ne manyaklık yaptım da hayatımın en güzel kısmı olan 0-7 yaşı atladım. aha şimdi okula git, ödev yap, ders çalış. atlayalım bu bölümü. evet evet yaşanmaz böle hayat.
15-18 yaş: öss mi? önceden söyleseydiniz ya hayatın bi bölümünü atlama hakkımı şimdi kullansaydım. napcam ben olm. bu bölümü de geçelim.
.
.
.
bu böyle gider...
sonuç: pişmanlıklarla dolu bir hayat, doğru düzgün yaşanamamış her zorlukta ertelenmiş bir yaşam.
(bkz: hayat seni ben seçmedim)
en içten bir, aciz zaman dışa vurumudur. zaman zaman da bir bölümünün replay'ini izlemek isteriz ama hayat işte.. pause tuşu bile çalışmıyor ki namussuzun.
kabus görürken uyanmak istersin de uyanamazsın ya önündeki o sürecin bitmesini beklerken o duyguyu yasarsın. ömründen günler gidiyordur ama önemli degildir. yasamanın da anlamı yoktur zaten ta ki uyanana kadar..
