ilkokul, lisede aynı sınıfta olduğum kişiler şükür ki hayatımdan defolup gittiler on dört senedir çok sakin huzurlu bir hayat yaşıyorum, inşallah bir ömür böyle devam eder.
zihinde boş yer kapladıklarıyla kalan insanlardır. bir kısmının toprağı bol olsun, bir kısmının ateşi bol olsun, bir kısmının ellerimle belasını vereceğim.
gelmeleri ne kadar normal ve güzelse gitmeleride o kadar normal ama zordur. alışmak sevmekten daha zor geliyor dediğide bu galiba. sabah sabah ne üzdünüz be asfaksflk.
2003’ te bir günümün ayrı geçmediği üniversite grubumla bodrum’ a turla, tatil köyüne gitmiştik. Çok eğlendik, yüzdük, kızlarla tanıştık, gezdik, içtik. Hatta sınıfımdaki hoşlandığım kızı sarhoş gezerken görmüştüm.
22 sene sonra hiçbiriyle bağlantım kalmadı. 22 sene önce tatile rahatça çıkıp harcıyor yine de sıkıntı çekmiyordun. Geziyor, tozuyor, eğleniyor, korkmuyordun sabahlara dek sokaklarda olmaktan.
Hayat şartları, değişim, ekonomi derken her şey sona erdi. Artık güldürmüyorsan, sulu değilsen arkadaşın yok. Sevgilin yok. Kızlar zaten bilmece gibi karışık…
Zamana yenilip tükendik işte. Herkes kayboldu. Umut gitti, heyecan bitti.
başlığı sol framede görünmesini sağlayan yazara "bundan sonra fatih terim'in ayrılışını hatırlatan başlıkları hortlatmayacaksın koçum" demek istediğim başlıktır.
insanların hayatından çıkıp gitmesinden daha zordur aslında insanları hayatına ortak etmek.zordur çünkü paylaşmak,zordur birlikte gülebilmek,zordur birlikte ağlamak ve zordur birlikte gitmek...ortak ettiğin insanların hayatından çıkıp gittiğini görünce tuaf bir duygu kaplar insanın içini.üzgün umutsuz anılarında geçmişini arayan kimi zaman kendini sorgulayan neye yada kime güveneceğini şaşıran gözleri hala çocuk saçlarında beyazlarıyla etrafına anlamsız anlamsız bakan bir yüze bürünürsün...koca bir şehirde bulduğun tek dostundur omzunda ağladığın ve hayatından çıkıp gitmiştir.öyle bir an gelir her gün yüzünü görsende görmez olursun..baban olur trafik kazasında hayatından çıkıp giden,için acısada derinden devam edersin biryerlerden,anısına hürmeten..sevgilin sandığın çıkıp gider hayatından.. nereye niye kime gittiğini anlayamazsın çoğu zaman..içinin acıdığını hissedersin önce karmakarışıktır hayat bir müddet.sonra nefret kızgınlık derken devam edersin kaldığın yerden.yüzünü unutursun gidenlerin birer birer.sanki hiç yokmuşlar gibidir.anılarına bile dönmeyi unutursun gündelik işlerin yüzünden.ve farkına varırsın her insan gibi kendi yalnızlığının..ve bilirsin ki bir gün sende birilerinin hayatından çıkıp gideceksin.o gün geldiğnde elinde bir valiz bulursun valizinde tüm gidenlerden bir parça olur yola devam edersin.ardına bakmazsın,fotoğraflara bakmazsın,yazılanları okumazsın ama bir yerde aynayla karşılaşırsın..gözlerinde gidenlerin yorgunluğu ve gelenlerin bitip tükenmek bilmeyen umudunu bulursun. gidenlerle gelenlerin yol ayrımında yanlızlığınla mutlusun..
adımlarını sayabilecek kadar yakınımda duruyordun gittiğinde. kadife bir esinti bıraktın arkanda belki yanağıma değsin diye, kelepçe bıraktın bir de, bileğimden tut da yüreğime, her yerime değsin diye. giderken çıkardın tüm sesleri, paldır küldür koşarken bir şeylerden, kaçış mı gidiş mi anlamamak adına döktün kırdın sesimle yaptığım her anıyı. elim yapıştı camların buğusuna. bir tek sensiz kadife bir gecede yine giderken bıraktıklarını verdin geriye. soğuk esiyor rüzgar buralarda biryerde, yine...
hayatın doğal sirkülasyonuna uğramış kişilerdir. sonuç itibariyle hayat bir arayıştır, bitip tükenmek bilmeyen bir devinim.önemli olan bu kişilerin size ne kattıklarıdır. beraber yaşanmış paylaşılmışlıklardır **.
her zaman başımıza gelecek şeydir. insanlar daima giderler. dayanamazlar, bahaneleri vardır, istemezler, unuturlar, kuş uçar taş düşer ayı çıkar; insanlar hayatımızdan çekip giderler. öyle çok da üstünde durup duygusal çıkarımlarda bulunmamak lazım.
