insanlara hayatta en önemli şey nedir diye sorarsanız aşktır, sevgidir, mühim olan insanlık, ahlaktır fazilettir diyenler olabilir. kuşum için yaşıyorum, namusum için yaşıyorum, allahın rızası için yaşıyorum diyenler, vatana hizmet için..diyenler. efendim, dikkatlice baktığınızda aslında hiçbirinin doğru olmadığını anlayacaksınız. bunlar ya sinsice bir propogandanın eseri, yahut saflık eseri büyük bir yanılgının sonucudur. aslında, herşeyi ciddiye almamız ve başarabildiğimiz kadar eğlenmemiz gerekir. sizin algılamanız nasıl olursa olsun, gerçek hayat bir oyundan ibarettir.
onla bunla eğlenirim, işime gelmeyen birşey olduğunda kenara çekilirim. baktım benle ilgilenen yok, mızıkçılık yapar herkesin savunduğunun aksini savunurum. belki gene sinerim ya da bulurum üç beş kişi inanan fikrime. avunurum.
her yeni günde sıfırlarım kilometreyi. sonta tekrar çıkarım yola. bazen yalan söylerim, bir başkasına benden dürüst yok derim. sonunu merak ederim, belli etmem. neticede kazanmak isterim, alt etmek isterim. oyunu kuran ben olmasam da alan olmayı hedeflerim. beceremezsem oyun bu der geçerim. kendimi teselli ederim. ciddiye almam yani. kurallarımı koyup uymamaktan keyif alırım. baktım, oyunu bozmaya mı çalıştı biri, canı sağolsun derim. çünkü ben her yeni günde sıfırlarım kilometreyi. ertesi gün yeni bir oyunda galibiyet hayali ile belki..
hayat sekil itibariyle bir oyundan baska bir sey degildir zaten ve en cok benzedigi oyunda "tetris"tir. bazilari daha basladiginda bir kac uzun copun gelmesiyle avantajli duruma gecer. bazilari yamuk yumuk sekiller ust uste gelir. bunlari duzelteyim diyene kadar iflahi gevrer. uzun copun gecikmesiyle ortalik carsamba pazarina doner ve hakeza...
yaşanabilecekken yaşanmamış kaç mutluluk var hayatınızda?
hayatı çok ciddiye alan sizler, hep riskleri mi hesapladınız yoksa?
--spoiler--
korktuk değil mi?
istediğimiz kadar mutlu olamayacağımızdan, terk edileceğimizden, sıkılacağımızdan, yaşadığımızın bir gün sonra ereceğinden, dostlarımızın ya da ailemizin karşı çıkacağından, yalnız kalabileceğimizden korktuk.
korktuk, çünkü bir oyun değil hayat.
ya da, onu bir oyun gibi yaşayacak gücümüz yok bizim.
kundera'nın o çok ünlü romanındaki kahramanı gibi, "hayatı o kadar hafif yaşamaya yetmiyor bizim gücümüz".
--spoiler--
bir sonraki hamleyi hesaplamaktan oyundaki diğer taşları görmezden mi geldiniz yoksa?
yenilseydiniz üzülecektiniz çünkü siz.
halbuki gözü kapalı katılsaydınız tüm oyunlara, her yenilgiden sonra bir daha oynayalım isteği kavuracaktı içinizi.
kimbilir...
kolay karar verecek, risklere fazla kafa yormayacak, sona geldiğinde de haydi baştan alalım diyebilecek kadar umarsız değilsiniz siz değil mi?
kaç kez döndünüz mutluluğun kapısından?
çaldım çaldım açan olmadı mı dediniz siz yoksa?
sahi sıkıntıdan eşelediniz mi kapı önündeki toprağı ayağınızla hiç?
yoksa, kimse yoktur kapıyı açacak deyip hemen gittiniz mi oracıktan?
korkaksınız siz.
yaşanabilecekken yaşayamadığınız bir çok mutluluk var bilmediğiniz.
ya da bildiğiniz, farkına her vardığınızda oturup hüzünlendiğiniz?
keşke dediğiniz...
hayatı çok ciddiye alan sizler, hep riskleri mi hesapladınız yoksa?
risk almaktan çekinmeyenler, mutluluğun kapısını yumruklayanlar mıydılar dersiniz?
kimbilir...
o kapının önündeki toprak üstünde ayak iziniz yok ki sizin.
sormam saçma.
