masada oturmak ama oynamamak gibidir. bedensel varlığınız devamlılığını korurken, duygusal varlığınız yani sizi insan yapan, hayata bağlayan, tutunmanızı sağlayan şeyler yoktur artık. belki acı bir ayrılık vardır, sık yaşanmış hayal kırıklığı vardır, ölüm vardır, ne bileyim güvenini yitirmek vardır ama hepsinin ortak paydası 'vazgeçmek' vardır. zevk yoktur, beklentiler yoktur. ve o andan sonra; gidemiyorsanız eğer, seçiminizi yapıp masadan kalkamıyorsanız; 'durdurun dünyayı inecek var' diyemiyorsanız, öyle y.vşak, öyle dingil bir tavırla hayat yancısı olur, masada oturur ama oyuna katılmazsınız. her sabah maskelerinizden birini takar, kendinizi sokağa atar, yaşıyormuş gibi yapıp hayat yancılığı dalında oscar'lık oyun çıkarırsınız. bazen öyle alışırsınız ki bu duruma, bu hissizliğe, bu boşluğa; bazen öyle iyi oynarsınız ki rolünüzü, ara ara yaşadığınıza siz bile inanırsınız. lakin geçicidir. vazgeçmişlik halinin bulunduğu her yerde anlık mutluluklar bazaldeki durumu değiştirmez. hayat yancısı ne oyunu oynayıp, stresi çeker; ne de oyun sonu 'yenilgi'nin hüznünü ya da 'kazanmanın' mutluluğunu yaşar. gerçek bir hayat yancısı olduğunuzda acı bir şekilde fark edersiniz; 'mutluluk' yoktur evet ama bir zamanlar hissettiğiniz ve size insan olduğunuızu anımsatan 'mutsuzluk' da yoktur... his yoktur. boşsunuzdur. artık sıkılmış oynamıyor, kenarda durup izliyorsunuzdur.
