belli bir yaştan sonra insan yeni pek kimseyle tanışmıyor sanki. iş güç gereği tanıştığın, öyle arada bir social contact sürsün diye dışarıda falan da görüştüğün kimseleri saymıyorum.
içinde acaba seksleşir miyiz dürtüsü ne derece baskın arındırılamadığından, bu konuda insanın kendisine dahi dürüst olması kısmen zor olduğundan karşı cinsle olan görüşmeleri de saymıyorum.
böyle tanışıp gerçekten babalar gibi arkadaşlık kurduğum, bir dönem sürekli görüştüğüm ya da halen görüşmeye devam ettiğim kim var diye baktığımda;
4 yıl olmuş. çok uzun zaman. bir yerden sonra ölü bir ağaç kadar katılaşıyor insan, insan seçerken. kötü birşey ama bir yandan var da.
