rüzgara kapılmış sonbaharda sararmış yaprak misali dönüp duruyor insan karanlık ufuklara ıslak sokaklara doğru.
hayata dur diyemiyor insan. dur nereye daha ben yaşayamadım daha sevdiklerime doyamadım.
hayatla sürekli kavga ediyor insan sonra bir duruyor bakıyor şöyle yıllar geçmiş onca sene geçmiş ve hiç bir şey yok elinde hatıralardan başka.
bir deniz kenarında oturuyorken buluyorsun kendini bekliyorsun bir dalga gelecek ve beraberinde bir şişe, şişenin içinde kayıp benliğin.
her gün aynı soruları soruyorsun kendine bıkmadan usanmadan nerede o eski dostlar nerede o eski ben? ne oldu öldüm mü ki acaba? neden?
acaba kaybettiklerimiz mi bizi böyle hayata küstürdü.
nerede çocukken kurduğumuz o beyaz düşler,masum hayaller.
her kar yağdığında camdan bakardım her bir kar tanesiyle beraber bir düş kurar dilek tutardım.mutlu olacağım demiştim bir kar tanesine içeri düşüp sobanın üstünde erimişti.üzülmüştüm. keşke engel olsaydım.
işte bunları düşünüyor insan. hayata dur diyemiyorsun. her gün senden bir şey çalıyor. her an senden bir şey alıyor. sevdiklerini,hayallerini,umutlarını.
bir sigaranın dumanına karışıp gidiyor ufuk karanlık,zehirli,puslu bir geleceğe.
