aldatılmışsındır, hem de yemeğini paylaştığın, sigaranı bölüştüğün, gecenin bir körü sevgilinin sıcak yatağıdan uyanıp üstünü örttüğün, değer bilmez, insanlıktan çıkmış itin tekiyle. telefonda öğrenmişsindir olan biteni. iki gün gözüne uyku girmez, bir lokma bir şey yememişsindir. konuşamazsın kimseyle, anlatılmaz yaşanır cinstendir çünkü yaşadıkların, her an bir üçüncü sayfa trajedisi yaşanacakmış havasında cereyan eder içinde, tüm yaşadıkların. en kötü tarafı da ağlayamazsın ne kadar çok istesende, bi ağlayabilsen bitecektir, gidecektir içindeki tüm sıkıntı ama nedendir bilinmez bir türlü çıkmaz gözünden yaşlar, orta birikir birikir içine akar. üçüncü gün dayanılmaz hale gelmiştir herşey. gecenin bir körü döne döne uyuyamadığın yataktan fırlarsın birden, iki çift söz söylemek için sana bunları yaşatanlara. saat henüz sabahın ilk ışıklarına ulaşmadığından, küçük kasabanın büyük camisinin altındaki otobüs yazıhanesi kapı duvardır. tüm kasaba uyumaktadır horul horul sana inat. oraya gidersin olmaz buraya gidersin olmaz, vakit geçmez birtürlü. dolandığın her yerden görünen o kocaman cami devamlı gözüne takılır her volta dönüşlerinde. en nihayetinde içeri girersin kendine göre küçük olan kapısından. bomboş, kocaman, yalnızlık ve huzurdur seni kucaklayan. yığılırsın üç beş adım sonra, çünkü dayanacak güç kalmamıştır bünyede. susarsın susarsın uzunca susarsın ve sadece dinlersin içindeki kendini. dua etmeye başlarsın sonra, ağlayabilmeyi istersin, birileri tarafından karşılık beklemeden mutlu edilmeyi dilersin, insanlığı sorgularsın, aranızda kimse yoktur. ayağa kalkarsınız yavaşca, bir damla gözyaşı süzülüp yere düşer siz doğrulurken. daha sonra dışarı çıkıp bilet aldığınız muavinle konuşurken kekelememenizi sağlamıştır bu bir damla. otobüs gelmiş ve siz koltuğunuzu bulup oturmuşsunuzdur beş saatlik yolculuğun size günlerce sürmüş gibi geleceği yolculuğunuza başlamak için. sonra yanınıza bir adam gelir söylene söylene, selam verir size almazsınız yol boyu bi de onunla konuşmamak için. discman in kulaklıklarını takarsınız. kulağınızda can kırıkları albümü yankılanır, şebnem ferah söyledikçe siz daha bi kötü olursunuz. eziyettir bir bakıma bu ama kendinizi hissetmenizi sağlar, bi taraftan da yaşadıklarınızı yaşatır tekrar tekrar. küçük şehirler arası yolculuk yapan otobüsünüz yine saçma sapan bir yerde durmuş ve mola vermiştir. yanınızdaki adam kalkar gider işemek için. yine söylenip söylenmediğini duymamışsınızdır bu sefer. sonra geri gelmiştir elinde simitlerle. tekrar oturmuştur yerine ve elindeki bir simiti size doğru uzatır. siz yarım suratla geri çevirirsiniz bu teklifi. sonra bişeyler söylemeye başlar , mecburen çıkarırsınız kulaklığınızı. -al evladım der yaşlı amca, sonra patlatır belki de onun için anlamsız olan cümleyi; -insanlık öldü mü? bi simitten ne çıkar? siz buruk bir şekilde kabul eder ve teşekkür ederek cama doğru dönersiniz iyice. çünkü gözünüzde biriken yaşlar bir bir dökülmeye başlar, yolbitene kadar hiç durmadan dökülürler, hıçkırmamak için, burun çekmemek için zor tutarsınız kendinizi. huzurdur o yolculuk artık ve gözyaşlarıdır. bir de umuttur, yakarışlarınızın karşılığını aldığınız için.
müzik hem de türü ne olursa olsun, bazen, hayata dair umut veren detaylarla dolu oluyor. hayata bağlaması ya da soğutması farketmiyor, hayata dair olması yetiyor bazen sözlerinin veya müziğinin, umut veriyor size devam etmek ya da orda öyle bitirmek için.
iyi bir gözle baktığımızda belki görebileceğimiz detaylardır bunlar.
vapurdan eminönüne geçerken baba-kız görmüştüm bir çift. kızın üstünde eşofman vardı. belli ki hastaydı ve hastaneden geliyorlardı. adam da esmer vücuduyla elinde geleneksel bir çantayla akşamüstü güneşine doğru efkarlı biçimde bakıyordu. uzun boyundaki heybet, yüzüne bakılınca kayboluyordu sanki. uzun süredir kafasındaki düşünceler, alnında kırışıklıklarla, yanaklarında kirli sakallarla somutlaşmıştı.
küçük kızına tarihi yarımadayı gösteriyordu babası. kız da büyük bir sevecenlik içinde boyunun yetiştiği yere kadar, babasına sarılıyordu. adam da belki çok kısa sürecek kızının bu mutluluğundan tebessüm ediyordu.
aklıma gelmişti, kürt-türk diye yaygara çıkaranlar. o adama ve kızına baktığınızda, insanoğlunun sevgiye aslında nasıl meyilli ve muhtaç olduğunu anlamıştım. ve büyük bir ülke olduğumuzu, kimsenin basit oyunlarına getirilemeyeceğimizi...
dedeye yanlışlıkla tuzlu kavhe yapılır, dede tuzlu olduğunu hiç belli etmeden içer, "akıllı torunum" der... işte bu, hayata dair umut veren bir detaydır.
tek çaresi zaman olan acılardan sonra zamanın hiç geçmediğini hissetmeye tam alışmışken aradan yılların geçtiğini ve herşeyin unutabildiğini görmektir kimi zaman... ve karşılaşılan her acının ardından nasılsa zamanla birgün geçecek diyebilmektir... kısacası hayat zor olsada güçlü olduğunu bilmesidir insanın. *
elinde ses cikaran aletle* asfalti delen iscinin, bebek arabasinda goturdugu bebegiyle* karsidan karsiya gecmek uzere olan bir anneyi gorunce once kendi elindeki makinayi durdurmasi, daha sonra yolun karsi tarafindaki arkadasina isaret ederek onu da susturmasi ve anne-cocugun gecisini beklemesi.
cenaze evinde salonda herkes aglayip yas tutarken, icerdeki oda da toplanan kücük coucuklarin umursuzca oyun oynamalari, kahkaha atmalari ve bu gülü$me seslerin salondan duyulmasi. Belki de hayata dair ic burkan bir detay´dir bazilari icin, ama bana umut verdi.
bazen o umut veren her neyse detay olamktan çıkıp hayatın ta kendisi oluverir. olmuşlugu vardır yani, anlatayım da gör.
- karkatalkaya da kayarken, düştügüm zaman elimden tutup beni yerden kaldıran bir kızçocugudur.
- arabamın içgeri görme aynası -ki siz buna dikiz aynası dersiniz allah bilir- çatlamıştı seyir halindeyken ve o şaşkınlıkla kaza yapmadan bir km ötede imdadıma yetişen porsche bayiisi çalışanlarıdır.
- okudugum kitaplardır, en suspus olunması gereken anlarda da konuşamamı ve saçmalamamı saglayan.
her düştüğünde kaldıracak birilerinin, kalkabilecek halinin olması. her şeye yeniden başlama isteği oluşan anı kaçırmamak için çabalamak. insanların umutlarını kaybetmek istememeleri. detayların varlığını düşündükçe daha da fazla inanmak. ***
