insanın yanıbaşında neşesine de acısına da gönülden eşlik edecek birisinin olmayışı en üzücü olanlarından biri olabilir.
Sürenin ya da yılların önemi yok Samimi ilişkiler içinde olmak önemli.
Bir annenin yakacak odun bulamayıp soğuktan üşeyen çocuklarının eline saç kurutma makinesini tutuşturup yan odada kendini astığı türkiye’de her detay biraz iç burkar.
Dün bir tır devrildi. O kazaya giden polislerin üzerine ise başka bir tır.
Saman balyalarının altında polis aradım 2 saat. Biri havasızlıktan ölmüştü. Uyuyor gibiydi sanki. Yarası beresi bile yoktu.
Diğeri sedyede elime sarıldı. Bacaklarımı hissetmiyorum abi dedi. Ben de hissetmiyorum aslanım. Hava soğuk kaç saat ıslak asfaltta yattın dedim gülümsemeye çalışarak. Eğildim elinden öptüm saçını okşadım.
Hayatın kendisi zaten iç burkutucu bir şey; çok fazla ölüm ve acı var, buna karşılık çok az sevgi ve merhamet... ama mutlu olmak için ufak tefek bahaneler bulmaya çalışıyoruz işte.
HAYAT GERÇEKTEN ÇOK ACIMASIZ, GÜZEL KALPLi iNSANLARDAN ZiYADE KÖTÜ KALPLi (ART NiYETLi iNSANLAR DAHA ÇOK VAR, MAALESEF HAYAT ADALETSiZ, ADiL DEĞiL HERKESE EŞiT DAVRANILMIYOR, HAKLI MASUM iNSANLAR SEĞiL SUÇLU, KÖTÜ NiYETLi iNSANLAR DAHA ÇOK SAYILIYOR,SEViLiYOR, BUNLARI SÖYLEMEK iSTEMEZDiM, AMA GERÇEKLERT ACI.
Bugün güne çok iyi başlayamadım her şey üst üste geliyor bu ara artık yoruldum galiba heves meves kalmadı.
bütün gün bitse de gitsek modunda takıldım durdum gerçi pek durulcak gibi değildi çok ta soğuktu bugün.
öğlen bi ses duydum arkamdan.
-Bugün ben ağlayacaktım ama seni özledim o yüzden ağlamadım.
Sarıldım. baktım o da üşümüştü hem mutlu oldum hem ağlamamak için zor tuttum kendimi.
Daha Üç gün önce ağladığımız şeyleri bugün sahte bir gülüşle veya dalgaya alarak anlatmaya çalışmak. Kimseye duygusal açıdan yük olmamak için, insanların başını daha fazla ağrıtmamak için… bazen empati yapmaktan acını bile tam olarak yaşayamıyorsun…
Bugün arkadaşlarımla buluştum bir kafede. Çocukların hangi yemekleri yiyip hangilerini yemediklerini konuşuyoruz. Ben dedim ki kuru fasulyeyi de seviyor bizimki yapıyorum sık sık. Arkadaşım da dedi ki "ben hiç sevmiyorum, hiç yemiyoruz", "benim eşim de çok seviyor hatta" dedim.
"işte" dedi "benim eşimde çok severdi, bizde eskiden çok yerdik ama eşim öldükten sonra yiyemedim" dedi. Ne diyeceğimi bilemedim önce. "Canım öyle oluyor" diyebildim.
insan sevdiği insanı kaybettiğinde onun çok severek yediği yemeği yiyemiyor.
Bu hissi kimse yaşamasa keşke.
Boğazım düğüm düğüm oldu.
