dün gece yağmur yağdı. hava gri ve tonlarıydı. geceleri artık üstümü örtüyorum ben. üşüyorum uykudayken. ayaklarımı yatağa sürtmem de çare olmuyor ısınmaya. yazın bile yorganla yatmasını seven bir adam olmama rağmen son bir aydır yorgan örtmedim üstüme. yağmur yağdı, artık örtüyorum.
yazın yaşanan hayatlar daha eğlenceli olmasına rağmen, kış daha bir huzurlu. ancak karanlık bir köşede tek başına yalnızlığı yaşıyorsan. insanlardan uzak kendini dinleyebiliyorsan. ruhunun sesine kulak verebiliyorsan; adiliğe, kahpeliğe, aşka, savaşa, kötülere karşı dik durabiliyorsan.
sonra düşündüm. kış hüzün getiriyor en sonunda dedim. filozof tanıdığım var, bizim kıraathane'de yaşıyor. "uyu olm uyu. hayat zaten bir uyku" dedi. ürperdim. ayılar geldi aklıma hemen. kış gelince uyuyorlar. ayı olmak istedim her ne kadar kaba bir benzetme türü olsa da. olsun varsın dedim bana ayı desinler ama yeterki ayı olabileyim. bütün dertlere, sıkıntılara, gözyaşlarına umursamadan sırtımı bir kaç aylığına döneyim ve uyuyayım.
