şu hayatta yirmili yaşımı aştığımdan beri mümkün olduğunca empati becerimi kullanıp insanları anlamaya çalşıyorum. böyle bir yöntemle insana sadece hoşgörülü olmayı kazandırıyor. "sadece" aslında büyük bir zenginliktir zira hoşgörülük erdemli bir davranıştır.
bu empati istekliliğinden dolayı geçenlerde bir öküzün yerine koydum kendimi ve onun penceresinden dünyaya baktım da içim burkuldu yahu. bunca insan ne diye böyle helak olup gidiyor yahu?
