insan değerler edinerek kendini değerli sanan bir hayvandır. bu değer edinme hırsı ise acizlik psikolojisiyle alakalı. insan evriminde akıl gelişip kendi varlığını farkına varınca insana evrim aslında en büyük kazığı atmıştır.
çünkü insan etrafında bakıp, neden-sonuç ilişkisi içinde doğayı anlama yoluna gitmiştir. ilk başlarda ilkel akıl ve bilgisizlik insanları saçma sapan açıklamalara gitti. ( çünkü gerçekçi değildi bu açıklamalar, gelişkin bir akıl ve bilgi birikimi yoktu) ha neden açıklamaya gitti?
çünkü insan etrafında olup bitenleri anlamak zorundadır, bu evrimsel süreçte hayatta kalma içgüdüsüdür. ( etrafından tehlike gelir çünkü ve bunları doğru analiz edip önleyemezse ölür)
işte, bu mantıktan yola çıkarsak, aciz akıl bir şeyi keşfetmiştir. o da inanmak. inancın kökeni( yani dinlerin temeli) bu yüzden aşırı eskidir. bu insanlar bir şeyleri açıklayamadıklarından ama açıklamak zorunda da olduklarından inancı icat ettiler. çünkü hiçbir işe yaramasa da teselli ediyordu. bugün bile din açıklanmazlığın üzerine kendini temellendirip ora üzerinden kendini pazarlar. bu işte ilkel bir taktiktir.
ha ama artık buna ihtiyaç yoktur. hem beyin gelişmiş hem de eldeki bilgiler artık gök gürlediğinde zeus un sinirlenmediğini anlayacak kadar yeterlidir. ayrıca insanda inanma değil bilme ihtiyacı vardır. bunu da diyeyim.
sanırım düşünmekten oluyor bunlar. emin değilim herşey çok garip. elimde değil ki düşünmemek. şehinşah ın sözü geldi aklıma 'düşünmeyi düşünmemek ne zevkli şey ne zevkli şey bile bunu düşlemek öyle yükselmek ki hiç düşmemek'.
Hayatımın anlamını sorguladığım ve cevap bulamadığım dönemde biri benim varlığım senin hayatının anlamı olsun demişti. Sonra noldu. Şöyle oldu. O sırada uçurumdan düşerken o sözlere tutunmuştum sonra o sözler uçtu inceldiği yerden koptu şimdi hala düşmeye devam ediyorum daha çakılmadım ama kara göründü.
