yaşama ilk tepkı olarak ağlayan insandır. benimdir, sensindir, diğerleridir, onlardır, herkestir. doğan insandan başka herkes guler, sevinir, bi doğan ağlar.
mutlu olabilir mi? kırabilir mi ruhundaki görünmez prangaları, kelepçeleri?
"..."
her zaman bir şeyler engeldir kendisine. orgazmı tattığında ilk şokla karşılaşır:
"günah"
yıkılır kalır zevklerinin ardında. her şeyin bir bedeli olması gerektiğini anlaması uzun sürmez.
hayata ağlamakla başlayan insan, hep ağlar aslında. yaşam denen ölüme giden süreçte bir yolcudur kendisi. ölümün kesinliği korkutur. sıkar. üzer. yaralar.
hayata ağlamakla başlayan insan mutlu da olur bazen. bazen ama. çok kısadır o anlar. onun için mutsuzlukları daha ağır basar.
kahroluşlarının ardında satın alınacak mutluluk ararken bilemez, asnımsayamaz, hayata ağlayarak başladığını!
