tüm duygular arasında en ilkel ve en acı verici olanının heyecanlanmak olduğunu keşfettim. Bir insan niçin heyecanlanır? Hedeflediği şeye yaklaşırken, elde etmek istediği şeye ulaşmak üzereyken, hayal ettiği şeyi yaşamak üzere olduğunu sezdiğinde. -iken, -iğinde, üzere.... ve daha birçok ek, şeyin gerçekleşmemiş ama aynı zamanda da gerçekleşiyor olma durumları arasında sıkışıp kalınmışlığı ifade ediyor. Ve çoğu zaman bu sıkışmışlığı atlatıp da istediğimiz şeye ulaştığımızda, bu heyecanı o şeyde artık bulamıyoruz. Şu kısacık hayatımızda "Eskisi gibi heyecan vermiyor.." cümlesini bir kere de olsa hepimiz kurduk-kuracağız. heyecan, öncesi-şimdisi olan bir duygu, aynı nesnede bir geleceği yok. Onu biraz sonra hissedemezsin çünkü heyecanın nesnesini şimdide elde ettin ve ona alıştın. Artık o nesne yoluyla geçmişteki gibi heyecan duyman imkansız. Ancak istisna kabul eden yapısı da var gibi, yine de tam değil.
Bir şey için heyecanlandığımda ne kadar çocuksu-acınacak halde olduğumu düşünürüm hep. Hayat bana heyecanı niçin böyle -hatalı- öğretti?
