şirketten eve gelirken arabada yalın'ın şimdi sözlerini hatırlayamadığım bir şarkısını dinlerken aklıma gelmiş aforizmadır... sanırım hayat ile bir sorunum var bu günlerde... neyse konumuz bu değil...
başlıkta anlatılmak istenen; insanların yaşamak için bedel ödedikleri her gün yaptıkları şeylerin hemen hemen aynı olmasıdır... günler hep bir birinin aynı şeklinde geçer gider... zaten değişik birşey olması da beklenemez bu ülke ve yaşam standartlarında...
bazılarımız geleceklerini güvence altına almak için okurlar... her gün ders, her gün sıkıcı hocalar ve akşamlar ya da yıl sonlarında kendilerinden başarı bekleyen ailelerine hesap verme zorunluluğu...
bazılarımız da hayata erken atılarak çalışırlar ya da okul olayını bitirip iş hayatına geçmişlerdir ki bu insanlar diğerlerine göre daha bi tekrarlarlar kendilerini... her gün sabah aynı saatte işe gitmek, mailleri kontrol etmek, iş planında bulunan işleri akşam çıkış saatine kadar bitirip eve gitmek tek dertleri olmuştur... hayatı para kazanıp yine o kzandıkları üç kuruş para ile sevdikleri insanların daha huzurlu yaşamalarına adamışlardır...
her sabah yeniden doğar, her gün kendimizi tekrarlar ve akşamları bitiririz kendimizi... hayat bizden vazgeçene kadar bu böyle sürüp gider...
