başlığını çok düşündüm, bunda karar kıldım. belki anlatacaklarıma çok uymadığı düşünülebilir, belki de yazılanları okumaya gerek kalmadan anlatmıştır herşeyi.
hayat kocaman bir yapbozdur derler, bir çok küçük parçanın bir araya geldiği, içinde bir çok derinliğin, bir çok labirentin bulunduğu. küçükken kareli defterin kareleri ile labirentler çizerdim. bir giriş karesinden başlayıp sayfadaki tüm kareleri dolduracak şekilde son çıkış noktasına gidecek ve bir sürü yollara ayrılan labirentler. devamlı dallanan, budaklanan labirentler, hayat gibi.
peki kendi minyatürlerinden oluşmak ne demektir?
insanlar birey olarak içsel ve toplumsal rollerde oynarlar. bu rollerin tamamına ise hayat denir. işte bu roller aslında hayatın genelinde değil de çok daha küçük ölçekte de rahatlıkla görülebilir. bir basketbol maçında, trafikte, işyerinde veya sadece bir bilgisayar oyununda.
geçen gün trafikte iken aklıma geldi ve düşündüm. karşıdan gelen bir arabaya yol verdim. yandaki arabanın şoförü ise önündekine makas atarak kırmızı ışıkta geçti. hayatımızda ise yol verdiğimiz insanlar olmuyor mu hiç? veya karşındakinin hakkını yiyip de kendine avantaj sağladığın. aslında hayat denilen oyunun küçük bölümlerini günlük yaşamımızın her anında geniş geniş oynamıyor muyuz? bir basketbol maçında önündeki adam sana perdeleme yaptığı anda kıvrılıp turnike atmak yerine pas verdiğinde aslında burs kazandığın ve o çok istediğin okulda okumak yerine çalışarak kardeşinin okumasına yetecek parayı kazanmak kararını vermekle benzer şey yapmış olmuyor musun?
günlük yaşam içerisinde üzerinde hiç düşünmediğimiz bir çok olay, durum aslında birer küçük tiyatro sahnesi, hayatımızı gördüğümüz. başımızı, sonumuzu, vardığımız yeri, hangi durumda ne yapabileceğimizi. hani deriz ya, o durumda olsam ne yapardım bilemiyorum, yaşamadım diye. aslında yaşamışızdır, birebirini olmasa bile mutlaka bir benzerini. hayatı kaçırmamak, es geçmemek lazım. her anını düşünmek, kaydetmek gerekiyor. yoksa, bir sabah kalkıp da bir değişiklik yapıp kahvaltıyı siz hazırladığınızda en mükellefinden, karınızın size etmeyi unuttuğu teşekküre karşı verdiğiniz tepkinin aslında senelerce çalışıp da terfi beklerken, yanınızdaki arkadaşınızın o terfiyi kapması durumundaki tepkiye yakın olabileceğini nereden bilebilirsiniz ki.
her tarafımız minik hayatlarla dolu, yerlerde ufacık parçalar halindeler...
