hayatın herkese eşit şartlarda olanaklar vermediğini belirtmek için kullanılan cümledir. ancak kesinlikle çürütülebilir bir söylemdir. şöyleki;
eğer orta halli bir insan neden zengin olamıyorum diye böyle bir cümle söylerse kendinden fakir bir insanı düşünmelidir. eğer fakir bir insan bu cümleyi söylerse afrikanın kurak iklimlerinde toprak evlerde sıtma tehtidiyle yaşayan insanları düşünmelidir. eğer afrikada bu şartlarda yaşayan bir insan bu cümleyi söylerse filistinde savaşın ortasında her gün acaba bugün ölecek miyim? korkusuyla yaşayan insanları düşünmelidir. filistindeki bu esaretin içinde yaşayan bir insan ise kendisiyle aynı şartlarda yaşayan ve bu esaretten kurtulabilmeyi dileyerek hergün geleceğe umutla bakmış fakat hayatını kaybetmiş bir insanı düşünmeli ve hala bir geleceğinin hala bir umudunun var olduğunu bilerek, ne olursa olsun yaşıyorum ve bu savaştan kurtularak eski hayatıma geri dönme şansım var diyerek şükretmelidir. ve belki o savaşın içinde kalmış türlü işkencelere katlanmış bir insan günün birinde dünyanın farklı bir köşesinde zengin bir insan olarak yaşamını sürdürebilir.
kısaca hayat kerkese yeterince adil davranmaktadır. yalnızca insan doğası gereğiyle sabretmeyi bilmemekte ve her güzel şeyin hemen kendi başına gelmesini isteyerek acele etmektedir. oysaki insanoğlu aldığı her nefesin kıymetini bilmeli ve dünyanın birgün kendisine de fırsatlar sunacağını unutmamalıdır. ve son olarak kesinlikle bu cümleyi söyleyen birinin hatırlaması gereken bir şey vardır ki; dünyanın en varlıklı insanı dünyanın en kederli insanı, dünyanın en yoksul insanı da dünyanın en mutlu insanı olabilir.
