"ben onların hepsinin mına koyum" diye bir giriş çok güzel olurdu ama elden gelmeyen sebeplerden dolayı söylenemiyor bu küfür...
hayatı hep en iyi onlar bilirler, her şey onların başına gelmiştir hayatta, hayatı en iyi onlar gözlemleyip çözümlemiştir... ögüt vermeye başladıklarında sanırsınız ki yüzyıllardır hayattalar... atıp tutarlar, kendi beceriksizlik ve basiretsizliklerini örnek göstererek "yapma", "etme" derler ama unuttukları bir şey vardır bu insanların dünya kendilerinin yaşadığı çağda değildir artık... bir çok şey değişmiştir... değişirken de öğütler hiçbir işe yaramamaktadır... her koyun kendi bacağından asılır sadece bazıları asılmasına yardım eder... kendisi bacağından asılı baş aşağı dururken verdiği öğütlerin hiçbir anlamı yoktur... ya da kimse öğüt vermesin! herkes aynı hayatı yaşamıyor... tamam belki aynı dünyadayız ama farklı bakıyoruz her şeye... işte bu yüzden tüm öğüt verenlerden bazı bazı da kendimi içine katarak hepsinden nefret ediyorum...
bu sktiminin hayatı öğüt dinleyerek ya da engelleyerek bazı şeyleri, set koyarak ya da erteleyerek yaşanmıyor... sktir olup gitmek istiyorsa insan bırakın gitsin... kimse ona "neden böyle oldun, düzelmiştin" demesin... çünkü anlayamaz kimse bir başkasının hayatını... bazıları vardır hep nefret ederler işte onları bırakın gitsinler... ne bir sevgi, ne aile ne de dostları engel olmasın onlara... hiçbir şeyden nefret etmedikleri bir ağaç gölgesi bulana kadar küfürler yağdırarak sağlarına sollarına gitsinler... elbet pişman olurlar ve bacaklarından asılma zamanları gelir...
ya kimse öğüt vermesin, akıl dağıtmasın kendisine dahi yetmezken ya da engellenmesin gitmek için gözünü yollara dikmiş bedenleri... bıraksın onu zorla tutan eller... çünkü hiçbir öğüt, hiçbir akıl onu engelleyemez...
hayat hakkında hiç bir şey bilmeyen insanlardır. bu şekilde sadece kendilerini tatmin etmektedirler. çünkü biz biliriz ki hayat nasihatların tersi istikamettedir ve hayatı nasihatleri tutmadığımız ölçüde öğreniriz.
