herkes, bir işi yapabilmek için o işin önemli ve iyi bir iş olduğuna inanmak zorundadır.
bu yüzden kişi hangi pozisyonda olursa olsun, işinin önemli ve iyi olduğunu göstericek bir hayat görüşü oluşturucaktır.
bir hırsızın , soyguncunun, casusun veya fahişenin yaptığı işin kötü olduğuna inanıp bundan utandığı düşünülür.
fakat aslında tam tersidir. kaderleri ve hataları sonucu bulundukları duruma düşenler,durumları ne kadar kötü olursa olsun, bunu iyi ve kabul edilebilir hale getiricek bir hayat görüşü oluştururlar.
bu hayat görüşünü devam ettirebilmek için de, içgüdüsel olarak kendileriyle aynı hayat görünüşünü ve tarzını paylaşan insanlardan oluşan bir çevrede yaşarlar.
ustalığıyla övünen bir hırsız, ahlaksızlığıyla övünen bir fahişe veya caniliğiyle övünen bir katil bizi şaşırtır.
fakat bu bizi onların aşağı çevrenin, muhitin sınırlı ve özellikle bizim hayatımız dışında olduğu için şaşırtır.
fakat zenginler servetleriyle yani hırsızlıklarıyla, ordu komutanları zaferleriyle yani cinayetleriyle ve yüksek makamdakiler güçleriyle yani zalimlikleriyle övündüklerinde de aynı şekilde şaşırmamız gerekmez mi ?
bu insanların hayat görüşlerindeki sapkınlığı görmememizin tek sebebi bunların çevrelerinin daha geniş olması ve bizim bu çevrenin içine dahil olmamamız.
