Kafanı kaldırıyorsun gördüğün tek şey bir mutluluk yanılsaması. Bir senaryo var ortada ve sahne almak için yapman gereken şeyler seni senlikten çıkaran şeyler. Biraz özsaygın varsa kendine hayır deyip perdenin arkasına geçiyorsun. Herkes spot ışıklarının altında en güzel maskelerini takıp gülücükler saçıyor çevresine. Alkışlar çiçekler belki konfetiler.. Hiçbiri hiçbir zaman senin için olmayacaktı zaten bunun farkındasın. Bu yüzden bu oyunda sen oynamıyorsun. Özsaygın nelere mal oldu asla bilemeyeceksin ama en değerli şeyini yani kendini kaybetmemenin verdiği vicdani huzurla başını yastığa koyacaksın.
Sonra bu farkındalık kendini bir lanete çevirecek. O sözdeki gibi "yerinde duran biri geriye gidiyordur". O zaman kendine şunu soracaksın; seçilimli yalnızlığımla mutlu muyum?
yaygın olduğunu düşündüğüm his. gençliğimiz, en güzel yıllarımız dolar kuru takip etmekle, gelecek kaygılarıyla, belirsizliklerle, politik bunalımlarla geçiyor. bunların hiçbiri olmasa bile pandemi var. sokağa çıkarken bile iki kere düşünüyorsun.
Ben de başlığı okuyunca bi insan nası hayatın bütün verilerinin kendi elinde olduğunu düşünür, onu merak ettim mesela. Genellikle dış etkiler, içeriyi etkiler, ve onlar her zaman içerdekilerden her zaman daha güçlü ve hesaplanamazdır...
Her kim "hayat elimde ben onu kontrol ediyorum!" sanıyosa, esas yanılan o'dur...
Hayat, dış ve iç etkenlerin birbirleriyle etkileşimlerinden ibarettir!!...sadece "bazen" müdahale edebilirsin,o bile tartışma götürür.
