tam bir romantik idiotların beyanı. hayatın sevip sevmeme gibi bir durumu olmaz. o cesur diye heykeli dikilenlerin çürüyen cesetlerini düşündüğünüzde, mezarlarını açıp bedenlerini kemiren kurtçuklarını gördüğünüzde,cesurun da korkağın da hainin de kahramanın da aynı kefene gireceğini görürdünüz. bu tür coşkulu ve uydurma kavramların hiçbir önemi yoktur.
ilk o yazsın diye diye, hepsini evlendirdik ya... Neyse, ne diyelim artık; yazarsa yazar olur yazmazsa tükenmiş kalem olur no sıkıntı no problem. (Tamam tamam iğrenç bir espriydi eksilemeyin hemen.)
“Hayat, cesurları sever” deriz hep ama bunu dillendirebildiğimiz kadar kendi yaşamımızda cesur olabiliyor muyuz tartışılır!
