boş insanlar için hayat boştur. bir bebeğin gülüşü, elindeki ekmeği evine götüren bir çocuğun gözlerindeki pırıltı, bir annenin evladına sarılışı, bir babanın oğlunu kucaklaması, bir ablanın kardeşinin elinden tutması, eli öpülen dedenin gözündeki mutluluk gözyaşları gibi şeyler, hiç bir şeye değişilmeyecek kadar güzel ve anlamlıdır.
ya da insan hayatını anlamsız ve boş bir hale getirir, buna bazen kendisi, bazen çevresindekiler önayak olur, ve eğer özgür irade diye birşey varsa sorumlu yine kişinin kendisidir.
bir türlü diyemediğim cümledir. imrenmişimdir çok kez hayata küfrü basıp lanet edenlere ancak hep mantığım baskın çıkmış ve bir türü söyleyememişimdir.
