En mutlu hissettiğim an, bizim evin alt katındaki kiracının oğlu kamil'in bahçedeki sünnet düğününde kırmızı rugan pabuçlarımla ortada koşturduğum dakikalardı.
Üzerinde ufak beyaz bir çiçek olan bantlı, parlak kırmızı rugan pabuçlar. Şimdi bile olsa giyerim.
Pabuçlar bana küçüldükten bir süre sonra kamil ve ailesi taşındı gitti. Aklımda ona dair bir o koşturduğum gece, bir de beni üzerinde gezdirdiği sarı kasalı, plastik kocaman kamyonu kaldı.
Geçen sene, akşam balkonda annemle çiğdem yemek hayatımın en mutlu anıymış bilmiyordum. Şimdi ben anne oluyorum ve yapayalnızım. Anneme dediğim üff için bile deli gibi pişmanım.
sevgiliniz sırtı size dönük bir halde camdan dışarıyı seyrediyordur, siz yerinizden kalkar ve sevgilinize sırtı size dönük olduğu halde sarılarak kulağına onu sevdiğinizi söylersiniz sonra sevgiliniz yüzünü size döner ve biraz açılsana der sizde neden dersiniz, o biraz açılsana diye tekrarlar. geriye doğru bir iki adım atarsınız sonra sevgiliniz gözlerini gözlerinize dikerek birkaç saniye size bakar ve gülümser ve üstündeki t-sörtü tek hamlede çıkararak yere atar sonra deli gibi öpüşmeye başlarsınız. aradan birkaç hafta geçer ve sizden ayrılır sonra bu başlığı günlerce tekrarlarsınız.
bir insan bir cümleden bu kadar etkilenir mi? evet, etkileniyormuş. masumiyet müzesinden aklımda kalan bir kaç cümleden biridir. okurken ister istemez korktum ileride böyle düşüneceğim bir duruma gelir miyim diye. karamsarlığa düşürüyor insanı, çok da takılmamak lazım galiba.
... bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? evet, bunun hayatımın en mutlu anı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu.
ey sevgili…
heyben acıyla dolar da nefes alamazsan gel..!
huzur bulacağın kıyılarım senindir…
umutların solar kurur da su bulamazsan…
beraber sulayalım gözyaşlarım senindir…
kanadın kırılır da maviye uçamazsan ne güne duruyor al..!
kanatlarım senindir…
çaresiz çilelere bir umut bulamazsan kendime ettiğim dualarım senindir…
insanın ömründe yaşanmış güzel andır.. yaşamış bitmiştir kıymetini farkedersin ama geçmiş günlerdir.. orhan pamuk çok güzel söylemiş romanın başlangıcında.
