farklı bölümden benimle kahvaltı yapmak için gelen iş arkadaşım.
kahvaltı saati benimkiyle denk geliyor 12.30 1.00. herkes 7de yapıyor.
ekmek ısıtırken ben kıyak yaptım buna da ısıttım. barış ben ekmeği böyle sevmiyorum. çok bastırılmış içi açılmıyor arasına bir şey koyulmuyor dedi.
kalk git lan dedim sıcak ekmek senin neyine ite bak ekmek beğenmiyor arasına koyamıyormuş. onu da ben yapsaydım arasına koyup ağzına verseydim.kocası sandı beni iki kahvaltı yaptık diye.
Yeğenimin yoğun bakımda olması. Duyduğum an çalışıyordum. Hiç böyle derin üzüntü hissetmemiştim. Telefonda aldım haberi mutfaktaydım ve iş çok yoğundu sipariş çıkarıyordum. Bütün sesler bir anda kesildi. Kalbim ağrıdı bi 5-6 saniye için bütün sesler kesildi sadece kalbimin hızlı atışını duydum. Vücudumda müthiş bir ağırlık geldi ayaklarım tutmuyordu sanki. Nefes nefese kaldım. Çıkmama 30 dk vardı. Şefe bir şey söylemedim çünkü söylesem nefessiz kalana kadar ağlayacaktım. Bıraktım önlüğü çıktım. Yol boyunca ağladım. Hiçmişim gibi hissettim. Hastaneye gittim. Herkes hastaneye girdi ben giremedim. Ablamın karşısında güçlü durmak istedim. 20 dakika kadar bi sağa bir sola boğazım yanana kadar sigara içtim. Tuvalete gittim defalarca yüzümü yıkadım. Çıktım yukarı ablamı görünce çocuk gibi ağladım.
Orda ablamın arkadaşları ve çocukları vardı. Çocuklara bilmiyorum neden bakamadım. Yüzü gülen çocuk görmek istemedim. Nefret ettim. Hiç bu kadar elim kolum bağlı ve aciz hissetmemiştim. Keşke ben onun yerinde olsaydım o sağlıklı kalsaydı dedim. Kafam darmadağın oldu. inanamadım kabul edemedim. Paramparça oldum.
bozulan asansör ve 8. Kata merdivenlerden çıkmak zorunda kalmak. insanın elinden tutup 5 yaşındaki yıllara kadar bile götürebiliyor, öyle bir sorgu hali.
Bir de çocukluk fotoğrafları. kendinizin şimdiki size bir cam çerçevenin ardından deli gibi gülümsüyor oluşu. o insanı en mahvedici sorgulama haline sürükleyen anlardan biri.
tek dostumla arabada şakalaşırken içeri giren kelebekle uğraşmaktan hakimiyeti kaybetmesi ve kaza yaptığımız o an. kelebeğin kanatlarının slowmotion görüntüsü, gülme seslerimiz ağır ağır beynimizde yankılanırken duyduğumuz kaza sesiyle kendimize gelmemiz.
kendi hayatımı öyle internette gezinirken karşıma çıkan bir porno capsini görünce sorgulamaya başlayıverdim gene az önce. lan o adam o kadınla seks yaparken ben odamda oturmuş ders çalışıyorum neden bu haldeyim lan ben, falan tarzı düşünceler aklımın içinde cirit atmaya başladı.
yakın Arkadaşlarınızdan birinin düğünüdür. o hayata atılırken kendi için bi hayat arkadaşı bulabilmişken siz bir arpa boyu kadar bile yol alamamışsınızdır. Sik gibi bakarsınız anca sağdıç diyen dolanırsınız ortada amcalar teyzeler dönüp dönüp bida konuşur bant kaydı gibi, bekarmısın oğlum sen neye evlenmiyon bak evlen evlen iyidir diye.
Bugun cantami hazirlayip gitmek icin verdigim tum mucadele boşa gittiginde,bi durdum sorguladim..Kaldim yine.ikna edildim.yine. "ama" bir dahaki sahneye kadar.Bugun anladim ki insan bir kere gitmeyi kafasina koydugunda eninde sonunda gider.Geciktirmek niye?Bu sehire beni baglayan hic bisey yok gibi.hissettigim bu.Bunu hisederken duydugum aci ise tarif edilmez.
