Gerçek dünyanın hayal dünyasına baskın gelmesidir. Acı vericidir.
bir dünya düşlersiniz, ama sırf alışkanlıktan. sıfatınız hayalperesttir, yükleminiz belirsiz. hayallerinizin peşinden bilmediği yerlere sürüklenen, düşleri içinde kaybolan siz, pusulası bozuk olan gene siz. bu pusula mı kuzeyi göstermeyen, yoksa siz misiniz yön duygusunu kaybeden? hangi yöne gitseniz geri geri gidiyormuşuz gibime geliyor.
küçükken en azından kahramanlarımız vardı bizim adını hatırlamadığımız. onlardan özür diliyoruz biz, duymasalar da ve hiç olmasalar da. ne zaman çuvallasak ya da korksak onlardan biri gelip bizi kurtaracaktı ne de olsa. her insan biraz saftır ya çocukken. saftık belki ama en azından korkusuzduk. şimdi kafamız her şeye basıyor da her şeyden korkar olduk arkadaş! dünya o kadar meymenetsiz bir hal aldı ki, bela gökten zembille düşse şaşırmayız, korkariz ama...
orda mısın? rahatsız ettiysem özür dilerim gecenin bu vaktinde ama ben sana bir şehri anlatacaktım. mavi, mavi yüklü bir şehir, hatırlarsın şiirlerde anlatırdım. anlattıklarımla kaldı yazık. oysa nasıl da bocaladım. kendim olmak varken, herkes gibi yaşamaya yeltendim. herkes gibi evlenelim, herkes gibi mutlu olalım, herkes gibi aile, herkes gibi pazar sevinçleri, evlilik telaşı, çocuk telaşı... çocuklar ister. bunu herkes bilir. zaman izin vermedi belki de, düzendi engelleyen bir şeyleri. ordasın değil mi? duyuyor musun? ... (aynı anda öldürdük birbirimizi, şimdi katil de belli değil, maktül de.)
