Hayallerle yaşıyorum bu aralar.Hayır hayır şizofren tadında ki hayaller değil bunlar . Sadece geçmişi düşünüyorum , geçmişi hayal ediyorum. Bir kaç eksiği düzeltiyorum , bir kaç süslü kelime ekliyorum. Yaptığım başka birşey yok değiştirmiyorum çok fazla yaşanalınalı. Sen başkasını değil beni seviyorsun mesela. Ya da o soğukta sokak da tek başıma değil seninle yürüyorum. Bu kadar küçük ayrıntılar. Hayal kurmadan yaşayamam ki ben . Beni hayallerim yaşatıyor. Eğer geçmişimden de gitmek istersen anlarım seni. Yine bir hayal kurarım bir kapı açarım sana ordan çıkar gidersin . Ya da ben çıkar giderim sen kendini odaya kitlersin. Bir yerde çok fazla duramam bu yüzden ben gitmeyi seçtim. Tüm sevgimi aldın bari bırak hayallerim bana kalsın.
gerçeklerde yaşamak zevk vermiyorsa hatta hergün biraz daha mutsuz olduğunu hissediyorsan, düşündüklerinle varolmayı tercih edersin bir süre sonra olmuş gibi yaşarsın hiç olmamışları ve yaşadığını sanmak bile hayal olur artık.
gerçekler çok acıttı belki zamanında canımı, belki de gerçekliklerinden korktum, ürktüm... hayaller kurmaya başladım gerekli, gereksiz. sonra gerçek hayat daha da sıkıcı gözüktü gözüme, hayaller keyifliydi, hayaller hep mutluluk vericiydi, hayaller heyecanlıydı ama hayaller zordu. hayaller gerçek değildi ve ben onlara öyle bir alışmıştım ki farkında bile değildim gerçeklikten ne kadar uzaklaştığımın, uzaklaştıkça da hayalleri gerçekmiş gibi görmeye başladığımın...
evet gerçek hayata dönüş zordu, evet dönmeye çalıştığında duvara çarpmaktan beter oluyordun ama gerçek hayat acımasız olandı ve seni olgunlaştıran da oydu aslında.
hayaller hayal oldukları için güzel her zaman, ben hayallerle yaşıyorsam mutluyum ama nereye kadar mutlu olabilirim hayallerimle? hayallerle yaşıyorken onların gerçeğe dönüştüğünü bile farkedemeyebilirim... hayallerle yaşıyorken gerçek mutlulukları ıskalıyor olabilirim...
