Küçükken berbat bir çocukluk geçirdiğim için yaptığımdı. Kendi dünyamı yaratmıştım. Kahvaltıya gittiğimde hayalimdeki dünyadaki ailemle kahvaltı yapıyorum gibi hayal ederdim, okula giderken hayali okuluma gittiğimi düşünürdüm, bir şey olduğunda ilk hayali dostlarıma sorardım. Onlar beni çok sever, çok umursardı. Hatta gerçek hayatta ağladığımda bile o gerçek sebebi düşünmez hayali sebep yaratır ona ağlardım. Sanırım baya bir şizofreni gibiydi benimki.
12 yaşımdan 20 yaşıma kadar hiç gerçek dünyamda yaşamadım ben. Çünkü dayanılacak gibi değildi. Ergenlikten öte, annemi kaybetmiştim ve babamla aram berbattı, fakirdik, doğru dürüst yaşam yoktu.
Şimdilerde 30 yaşına geldik, o günleri gülümseyerek hatırlıyorum. Akıl sağlığımı bu şekilde koruyabilmişim. Bir de övünmek gibi olmasın harika bir hayal gücüm varmış.
biz küçükken bakkalda satılan ucunda halka olan deterjanlı suya batırınca etrafa baloncuk saçan lüks malzemeler yerine mutfaktan çaldığımız bulaşık deterjanına su koyup bahçe hortumunun ucundan kestiğimiz parçayla yapardık o baloncukları. biz yapınca daha çok oluyordu suyu, bakkaldakinin içi az. biz yapınca daha keyifli oluyordu, bakkaldan alınca çok hazıra konmuş. efendime söyleyeyim benim kurduğum hayaller de bu baloncuklar gibi. her gün onlarcası gökyüzüne salınıyor. irili ufaklı bir sürü baloncuk. hani gökyüzüne yükselirken güneş ışığı vurunca üzerinde renk renk ışıl ışıl bi sürü şey parlar ya. benimkiler de öyle işte. her birinde farklı renk farklı desen. bazıları çok yükselemeden patlıyor, bazıları uzunca yol katediyor.
öyle işte sözlük. hayallerimi o baloncuklara sığdırıp kendi çapımda yaşayıp gidiyorum.
